The City/London - Tina Dickow

Where are you now, my friend?

Pulling your bike past their windows again?

You know they won’t let you in

You don’t change the city

The city changes you

Where are you now, my love?

Still in the war with the Aphrodite Mob?

What was I thinking of?

You don’t change the city

The city changes you

Under the lights

You fall into the rythm

You close your eyes

You don’t see the shadows

Your shadow watches you

Where did it go, my love?

A mere song that echoed from the rooftops above

I’ve given all but I won’t give up

You don’t touch the magic

The magic touches you

When you close your eyes

And fall into the rythm

Under the lights

You don’t see your shadows

Your shadows is watching you

Someday I have to say goodbye

To the city that moved me, confused me and soothed me

Someday I have to say goodbye to London

I’m flying over London

On a cold November night

The river snakes across the vast ocean of electric lights

The city is a living creature all on its own

And we all push like blood through its veins

So close together

So alone

Waar ben je nu, mijn vriend?

Trek je je fiets weer langs hun ramen?

Je weet dat ze je niet binnenlaten

Je verandert de stad niet

De stad verandert je

Waar ben je nu mijn liefde?

Nog steeds in oorlog met de Aphrodite-menigte?

Waar dacht ik aan?

Je verandert de stad niet

De stad verandert je

Onder de lichten

Je valt in het ritme

Je sluit je ogen

Je ziet de schaduwen niet

Je schaduw houdt je in de gaten

Waar is het gebleven, mijn liefste?

Slechts een lied dat van de daken hierboven weergalmde

Ik heb alles gegeven, maar ik geef niet op

Je raakt de magie niet aan

De magie raakt je

Als je je ogen sluit

En val in het ritme

Onder de lichten

Je ziet je schaduwen niet

Je schaduwen houden je in de gaten

Op een dag moet ik afscheid nemen

Naar de stad die me ontroerde, verwarde en kalmeerde

Op een dag moet ik afscheid nemen van Londen

Ik vlieg over Londen

Op een koude novembernacht

De rivier slingert over de enorme oceaan van elektrische lichten

De stad is op zichzelf al een levend wezen

En we pompen allemaal als bloed door zijn aderen

Zo dicht bij elkaar

Zo alleen