Помни меня - Тимур Спб

Пока бьётся сердце в груди, я выпускаю шелковый дым.

Влюбился в тебя до кончиков ресниц.

Вокруг столько ненужных мне лиц

Серый как вода, прозрачные глаза излучают свет.

Мы так стремились к ванильному небу надежд,

Холодные и тонкие пальцы рук,

Слезами рисуют осенний круг

В такой дождливый одинокий день.

Ты в пальто с сигаретой и в душе метель,

Холодный кофе помнит вкус твоей помады.

Под одеялом поцелуи алыми губами,

Ты ушла, как из запястья уходит пульс.

И я больше тебе не снюсь,

В кофе перемешиваю грусть.

Надевая изо дня в день улыбку,

Встречи глазами, нежная боль, пытка.

Безумие солёных комнат,

Сиреневый туман слушает твой шепот

Холодная льдина надежды тянулась тонкой ниточкой веры,

А небо плачет дождём и никак не может понять: почему мы не вдвоём?

Припев:

Докурю небо,

Докурю весенний рассвет.

Узкие джинсы, рубашка, кеды и меня больше нет.

Помятое время надежд.

Просто.

Помни меня.

Докурю небо,

Докурю весенний рассвет.

Узкие джинсы, рубашка, кеды и меня больше нет.

Помятое время надежд.

Просто.

Помни меня.

Разменяли нежность на мелочь,

Истерика в грозу закономерность.

Как же дать, как же показать,

Ты ведь доза моих юных чувств, как зеркало без отражений.

Я пленник своих же воображений, я просто таю,

В воздухе горьким запахом миндаля.

В глазах солнце, чувствую тебя,

Зависим бесконечно как дитя.

И то, что я называю любовь на тысячи осколков,

Вокруг мармеладным взглядом прожги этот недуг.

Стань Гердой, спаси меня холодом в грудь,

Растопи, прикоснись душа в дождь.

И никто не может помочь,

Тону в болоте, осколками счастья.

Заболевшие мысли пластилиновым сердцем на части,

9 белоснежных роз нежно ранили сердца.

На песке черчу кардиограмму дождя,

Осень, листья пожелтели от расставаний,

Я мокрыми шагами

Иду по печали.

Припев:

Докурю небо,

Докурю весенний рассвет.

Узкие джинсы, рубашка, кеды и меня больше нет.

Помятое время надежд.

Просто.

Помни меня.

Докурю небо,

Докурю весенний рассвет.

Узкие джинсы, рубашка, кеды и меня больше нет.

Помятое время надежд.

Просто.

Помни меня.

О чём поют дожди?

А у неё по прежнему холодные сны.

Обнять бы тебя покрепче.

Не отпускать до весны,

А утром кофе и взгляд усталый.

Вроде всё в порядке, но так достало:

Высокий каблук и чулки, зауженные джинсы,

Чёрного цвета пальто, распущенные волосы,

Жизнь в стиле ретро при моде, при фигуре, идеальна.

В сумке глянец и томик Мураками,

Влюблённая в слёзы, не скучает вечерами.

Фитнес, бутики, дела, свидания,

Встречи с подругами, сплетни, страдания.

Светлая кожа и ей не нужен солярий,

Ванильно-нежная внутри, губами ловит капли разлуки.

Недоступна, холодна, но верит и ждёт,

В холодной постели, взгляд в пепельное небо.

Как ей было хорошо с ним, сотканным в веру,

В тёплой толстовке и забавных кедах.

На окраине города, поздним летом,

В объятиях любимого, но его больше нету.

Припев:

Докурю небо,

Докурю весенний рассвет.

Узкие джинсы, рубашка, кеды и меня больше нет.

Помятое время надежд.

Просто.

Помни меня.

Докурю небо,

Докурю весенний рассвет.

Узкие джинсы, рубашка, кеды и меня больше нет.

Помятое время надежд.

Просто.

Помни меня.

Terwijl mijn hart in mijn borst klopt, laat ik zijderook ontsnappen.

Ik werd verliefd op je tot in de puntjes van de wimpers.

Er zijn zoveel onnodige gezichten om me heen

Grijs als water, transparante ogen stralen licht uit.

We verlangden zo naar de vanillehemel van hoop,

Koude en dunne vingers

Tranen tekenen een herfstcirkel

Op zo'n regenachtige eenzame dag.

Je bent in een jas met een sigaret en een sneeuwstorm in je ziel,

Koude koffie onthoudt de smaak van je lippenstift.

Onder de dekens, kussen met dieprode lippen,

Je ging weg als een hartslag die je pols verliet.

En ik droom niet meer over jou

Ik mix verdriet in koffie.

Elke dag een glimlach opdoen

Oogcontact, gevoelige pijn, marteling.

Zoutkamergekte

Lila mist luistert naar je gefluister

Een koude ijsschots van hoop werd uitgerekt door een dunne draad van geloof,

En de lucht huilt van de regen en kan niet begrijpen waarom we niet samen zijn?

Refrein:

Ik rook de lucht

Ik zal de lentedageraad afmaken.

Skinny jeans, shirt, sneakers en weg ben ik.

Een verkreukelde tijd van hoop.

Alleen maar.

Onthoud me.

Ik rook de lucht

Ik zal de lentedageraad afmaken.

Skinny jeans, shirt, sneakers en weg ben ik.

Een verkreukelde tijd van hoop.

Alleen maar.

Onthoud me.

Verwisselde tederheid voor kleinigheden,

Hysterie bij onweer is een regelmaat.

Hoe te geven, hoe te laten zien

Jij bent de dosis van mijn jonge gevoelens, als een spiegel zonder reflecties.

Ik ben een gevangene van mijn eigen verbeelding, ik smelt gewoon,

Er hangt een bittere geur van amandelen in de lucht.

In de ogen van de zon voel ik je,

We zijn eindeloos afhankelijk als een kind.

En wat ik liefde in duizend stukjes noem,

Rond met een marmelade-look, verbrand deze kwaal.

Word Gerda, red me met een verkoudheid in de borst,

Smelt, raak de ziel aan in de regen.

En niemand kan helpen

Verdrinken in het moeras, fragmenten van geluk.

Zieke gedachten met een plasticine hart aan stukken,

9 sneeuwwitte rozen doen zachtjes pijn aan de harten.

Op het zand teken ik een cardiogram van regen,

Herfst, de bladeren werden geel van het scheiden,

Ik natte stappen

Ik ga door verdriet.

Refrein:

Ik rook de lucht

Ik zal de lentedageraad afmaken.

Skinny jeans, shirt, sneakers en weg ben ik.

Een verkreukelde tijd van hoop.

Alleen maar.

Onthoud me.

Ik rook de lucht

Ik zal de lentedageraad afmaken.

Skinny jeans, shirt, sneakers en weg ben ik.

Een verkreukelde tijd van hoop.

Alleen maar.

Onthoud me.

Waar zingen de regens over?

En ze heeft nog steeds koude dromen.

Knuffel je steviger.

Laat niet los tot het voorjaar

En in de ochtend koffie en een vermoeide blik.

Alles lijkt in orde te zijn, maar het werd zo erg:

Hoge hakken en kousen, skinny jeans,

Zwarte jas, losse haren

Het leven in retrostijl met mode, met een figuur, is ideaal.

In de tas zit glans en een volume Murakami,

Verliefd op tranen, verveelt zich 's avonds niet.

Fitness, boetieks, zaken, data,

Ontmoeting met vrienden, roddels, lijden.

Lichte huid en ze heeft geen zonnebank nodig

Vanille-mals van binnen, lippen vangen druppels afscheiding op.

Ontoegankelijk, koud, maar gelooft en wacht,

In een koud bed, kijkend naar de asgrauwe lucht.

Hoe goed ze was met hem, verweven in het geloof,

In een warm sweatshirt en grappige sneakers.

Aan de rand van de stad, in de nazomer,

In de armen van een geliefde, maar hij is niet meer.

Refrein:

Ik rook de lucht

Ik zal de lentedageraad afmaken.

Skinny jeans, shirt, sneakers en weg ben ik.

Een verkreukelde tijd van hoop.

Alleen maar.

Onthoud me.

Ik rook de lucht

Ik zal de lentedageraad afmaken.

Skinny jeans, shirt, sneakers en weg ben ik.

Een verkreukelde tijd van hoop.

Alleen maar.

Onthoud me.