Where the Circle Ends - Thursday

Mountain ranges

Morning red bathed ridges

Stab up at the trembling blue horizon

Grey slides lazily off rooftops

Lands on the incandescent ground and dies

A flock of little men touch down on the thin surface of porchlight

Dawn’s footsoldiers return to march the twilight across our faces

Skylights ignite and explode

Scattering shards of april around the room

No one even lives here

We’re too busy crashin our cars every morning in the same house

Paving the same roads

Unwilling to walk them

And even when we extend ourselves, its only to be included

In a moment that stands still

And so often we don’t struggle to improve conditions

We struggle for the right to say «We improved conditions»

And so often we form communities

Only to use them as exclusionary devices

And we forget that somewhere man is beside himself with grief

And somewhere people are calling for teachers

And no one’s answering

Somewhere a man stands, walks across the room, and breaks his nose against the

door

And somewhere these people are keeping records

And writing a book

For now we can call it «The Book About the Basic Flaw

Or «The Book About the Letter A»

Or «Any Title That a Book About a Man That No One Cares About Might Have»

And as we turn the pages we call out the sounds of nothing

The sounds of a vanishing alphabet

Standing here waiting

bergketens

Ochtend rode badruggen

Steek omhoog naar de trillende blauwe horizon

Grijs glijdt lui van daken

Landt op de gloeiende grond en sterft

Een zwerm kleine mannen raakt aan op het dunne oppervlak van de veranda

De voetsoldaten van Dawn keren terug om de schemering over onze gezichten te marcheren

Dakramen ontbranden en exploderen

Scherven van april door de kamer strooien

Er woont hier zelfs niemand

We hebben het te druk met crashen in onze auto's elke ochtend in hetzelfde huis

Dezelfde wegen bestraten

Niet bereid om met ze te lopen

En zelfs als we ons uitbreiden, is het alleen om te worden opgenomen

In een moment dat stilstaat

En zo vaak hebben we geen moeite om de omstandigheden te verbeteren

We strijden voor het recht om te zeggen "We hebben de omstandigheden verbeterd"

En zo vaak vormen we communities

Alleen om ze als exclusieve apparaten te gebruiken

En we vergeten dat de mens ergens buiten zichzelf is van verdriet

En ergens roepen mensen om leraren

En niemand antwoordt

Ergens staat een man, loopt door de kamer en breekt zijn neus tegen de...

deur-

En ergens houden deze mensen gegevens bij

En een boek schrijven

Voor nu kunnen we het «Het boek over de basisfout» noemen

Of «Het boek over de letter A»

Of «Elke titel die een boek over een man waar niemand om geeft zou kunnen hebben»

En terwijl we de pagina's omslaan, roepen we de geluiden van niets op

De klanken van een verdwijnend alfabet

Sta hier te wachten