For The Workforce, Drowning - Thursday

Falling from the top floor your lungs

fill like parachutes

windows go rushing by.

people inside,

dressed for the funeral in black and white.

These ties strangle our necks, hanging in the closet,

found in the cubicle;

without a name, just numbers, on the resume stored in the mainframe,

marked for delete.

please take these hands

throw them in the river,

wash away the things they never held

please take these hands,

throw me in the river,

dont let me drown before the workday ends.

9 to 5!

9 to 5!

and we’re up to our necks,

drowning in the seconds,

ingesting the morning commute

lost in a dead subway sleep

Now we lie wide awake in our parents beds,

tossing and turning.

tomorrow we’ll get up

drive to work,

single file

with everyday

it’s like the last.

waiting for the life to start, is it always just always ahead of the curve?

please take these hands

throw them in the river,

wash away the things they never held

please take these hands,

throw me in the river,

dont let me drown before the workday ends.

just keep making copies

of copies

of copies

when will it end?

it’ll never end,

'til it gets so bad

that the ink fills in our fingerprints

and the silouhette of your own face becomes the black cloud of war

and even in our dreams we’re so afraid the weight will offset who we are

all those breaths that you took have now been canceled in your lungs.

last night my teeth fell out like ivory typewriter keys

and all the monuments and skyscrapers burned down and filled the sea.

save our ship

the anchor is part of the desk

we can’t cut free,

the water is flooding the decks

the memo’s sent through the currents

computers spark like flares

i can see them.

they don’t touch me,

touch me.

please someone,

teach me how to swim.

please, don’t let me drown,

please, don’t let me drown.

Van de bovenste verdieping vallen je longen

vullen als parachutes

ramen gaan voorbij.

mensen binnen,

gekleed voor de begrafenis in zwart-wit.

Deze stropdassen wurgen onze nek, hangend in de kast,

gevonden in het hokje;

zonder naam, alleen cijfers, op het cv dat is opgeslagen in het mainframe,

gemarkeerd voor verwijderen.

neem alsjeblieft deze handen

gooi ze in de rivier,

was de dingen weg die ze nooit vasthielden

neem alsjeblieft deze handen,

gooi me in de rivier,

laat me niet verdrinken voordat de werkdag voorbij is.

9 tot 5!

9 tot 5!

en we zitten tot onze nek,

verdrinken in de seconden,

innemen van de ochtend woon-werkverkeer

verdwaald in een dode slaap in de metro

Nu liggen we klaarwakker in de bedden van onze ouders,

woelen en draaien.

morgen staan ​​we op

naar werk rijden,

enkel bestand

met alledaags

het is als de laatste.

wachten tot het leven begint, is het altijd gewoon altijd voorop?

neem alsjeblieft deze handen

gooi ze in de rivier,

was de dingen weg die ze nooit vasthielden

neem alsjeblieft deze handen,

gooi me in de rivier,

laat me niet verdrinken voordat de werkdag voorbij is.

gewoon doorgaan met het maken van kopieën

van exemplaren

van exemplaren

wanneer eindigt het?

het zal nooit eindigen,

tot het zo erg wordt

dat de inkt onze vingerafdrukken vult

en de silouhette van je eigen gezicht wordt de zwarte wolk van oorlog

en zelfs in onze dromen zijn we zo bang dat het gewicht opweegt tegen wie we zijn

al die ademhalingen die je nam zijn nu geannuleerd in je longen.

gisteravond vielen mijn tanden eruit als ivoren typemachinetoetsen

en alle monumenten en wolkenkrabbers brandden af ​​en vulden de zee.

red ons schip

het anker maakt deel uit van het bureau

we kunnen niet loskomen,

het water overstroomt de dekken

de memo's gaan door de stromingen

computers vonken als fakkels

ik kan ze zien.

ze raken me niet aan,

raak me aan.

alsjeblieft iemand,

leer me hoe ik moet zwemmen.

laat me alsjeblieft niet verdrinken,

laat me alsjeblieft niet verdrinken.