Flee The Factory - The Receiving End Of Sirens

One hoped they’d break the patent when they die me in stride.

(one hoped they’d die break the mold.)

Just a simple steel specimen, truly empty down inside.

With a copper core wound veins, a pumping cold hydraulic heart.

Bellows cycle air on rhythms, rhythms fixed within my code.

It’s easier to bow than keep these knees locked tight,

tight like the rivets in my skin.

My pulse reverberates through this malleable shell,

With scars from shaping.

My insides grind their gears.

Abrasive churning, I’m so conductive.

It’s always been a task with such low impedance.

My tendons tend to rust with time while wires misplace their currents.

So I will flee the factory and pray you to dismantle me.

Someone will find my makers;

I’m coming apart at seams.

I’ll cauterize myself back together again.

Men hoopte dat ze het patent zouden verbreken als ze me dood zouden sterven.

(men hoopte dat ze zouden sterven door de mal te breken.)

Gewoon een eenvoudig stalen exemplaar, echt leeg van binnen.

Met een koperen kern gewikkelde aderen, een pompend koud hydraulisch hart.

Balg circuleert lucht op ritmes, ritmes vastgelegd in mijn code.

Het is gemakkelijker om te buigen dan deze knieën stevig vast te houden,

strak als de klinknagels in mijn huid.

Mijn hartslag weergalmt door deze kneedbare schaal,

Met littekens van het vormgeven.

Mijn ingewanden knarsen.

Schurend karnen, ik ben zo geleidend.

Het is altijd al een taak geweest met zo'n lage impedantie.

Mijn pezen hebben de neiging om na verloop van tijd te roesten, terwijl draden hun stroom verkeerd plaatsen.

Dus ik zal de fabriek ontvluchten en u bidden om mij te ontmantelen.

Iemand zal mijn makers vinden;

Ik val uit elkaar in naden.

Ik zal mezelf weer dichtschroeien.