The Dying Embers of Life - The Raven Age

As I’m gazing out across the empty shoreline

There are many questions running through my mind

As the waves caress the rocks upon my island

I count the days until I feel them on my skin

Have I become

The very one

The very man I hoped I’d never have to me

Look at me now

I’m here somehow

And I’m surrounded by the weeping of the sea

This cage that I call my home

Never ceases to oppress my sorry soul

The dying embers of life in me are gone

As I lay here growing older

As the night begins to fall and day is fading

Told mantic by the flickering of city lights

But when I lay my mind to rest a dream of freedom

I hope I never have to open up my eyes

The damage done

All hope is gone

This place was built for people never to escape

Beyond these walls

Lies everything

I ever wanted but for now I’ll have to wait

This cage that I call my home

Never ceases to oppress my sorry soul

The dying embers of life in me are gone

As I lay here growing older

This cage that I call my home

Never ceases to oppress my sorry soul

The dying embers of life in me are gone

As I lay here growing older

Terwijl ik uitkijk over de lege kustlijn

Er gaan veel vragen door mijn hoofd

Terwijl de golven de rotsen op mijn eiland strelen

Ik tel de dagen tot ik ze op mijn huid voel

Ben ik geworden?

De enige

De man waarvan ik hoopte dat ik die nooit zou hoeven te doen

Kijk nu naar me

Ik ben hier op de een of andere manier

En ik ben omringd door het huilen van de zee

Deze kooi die ik mijn thuis noem

Houdt nooit op mijn droevige ziel te onderdrukken

De stervende sintels van het leven in mij zijn weg

Terwijl ik hier lig en ouder wordt

Als de nacht begint te vallen en de dag vervaagt

Verteld mantic door het flikkeren van stadslichten

Maar als ik mijn gedachten leg om te rusten, een droom van vrijheid

Ik hoop dat ik nooit mijn ogen hoef te openen

De aangerichte schade

Alle hoop is verloren

Deze plaats is gebouwd zodat mensen nooit kunnen ontsnappen

Voorbij deze muren

liegt alles

Ik heb het ooit gewild, maar voor nu zal ik moeten wachten

Deze kooi die ik mijn thuis noem

Houdt nooit op mijn droevige ziel te onderdrukken

De stervende sintels van het leven in mij zijn weg

Terwijl ik hier lig en ouder wordt

Deze kooi die ik mijn thuis noem

Houdt nooit op mijn droevige ziel te onderdrukken

De stervende sintels van het leven in mij zijn weg

Terwijl ik hier lig en ouder wordt