Live Without - The Panics

You don’t tell me we don’t talk no more

Feels like a lifetime on an endless chore

I had it coming

I could tell by the guilt that she wore

If there were noises late at night coming from

My door

You won’t be knockin' to that sound no more

We have a chance and a plan to restore

You scraped this body down to its core

You had me hearing voices that were loud

As a war

You were the face that would come tumblin'

Down with it all

We took a corner ‘round an unknown ridge

A conversation by the unused bridge

You had no face at all

I had to dig a hole or swim

And now I just won’t fight

I ain’t gonna battle no more

I have tried to weather that storm

Now its calm and it’s clear

But it’s never gone

Did you ever have a moment of doubt

I’m living here alone and this is still a crowd

I’ll never work you out

How can I forgive, now I have to live without

I was looking back at every face in the street

Screaming at the shadows with a howl of

Defeat

I admit I had some trouble

Keeping my feelings discreet

And now the memory I keep well it’s not one

I’ve shown

It creeps like a fever and it bleeds on its own

And what has died here may sleep

Better if its left alone

And now I just won’t fight

I ain’t gonna battle no more

No I just won’t fight

I ain’t gonna battle no more

I have tried to weather that storm

Now its calm and it’d clear

But it’s never gone

Je zegt me niet dat we niet meer praten

Voelt als een leven lang aan een eindeloos karwei

Ik had het aankomen

Ik kon het zien aan het schuldgevoel dat ze droeg

Als er 's avonds laat geluiden waren afkomstig van

Mijn deur

Je zult niet meer op dat geluid kloppen

We hebben een kans en een plan om te herstellen

Je hebt dit lichaam tot in de kern afgeschraapt

Je liet me stemmen horen die luid waren

Als een oorlog

Jij was het gezicht dat zou komen tuimelen

Weg met alles

We namen een hoek 'rond een onbekende bergkam'

Een gesprek bij de ongebruikte bridge

Je had helemaal geen gezicht

Ik moest een gat graven of zwemmen

En nu wil ik gewoon niet vechten

Ik ga niet meer vechten

Ik heb geprobeerd die storm te doorstaan

Nu is het rustig en duidelijk

Maar het is nooit weg

Heb je ooit een moment van twijfel gehad?

Ik woon hier alleen en dit is nog steeds een menigte

Ik zal je er nooit uit helpen

Hoe kan ik vergeven, nu moet ik leven zonder

Ik keek terug naar elk gezicht op straat

Schreeuwen naar de schaduwen met een gehuil van

Verlies

Ik geef toe dat ik wat problemen had

Mijn gevoelens discreet houden

En nu de herinnering die ik goed bewaar, is het niet één

ik heb laten zien

Het kruipt als koorts en het bloedt vanzelf

En wat hier is gestorven mag slapen

Beter als het met rust wordt gelaten

En nu wil ik gewoon niet vechten

Ik ga niet meer vechten

Nee, ik wil gewoon niet vechten

Ik ga niet meer vechten

Ik heb geprobeerd die storm te doorstaan

Nu is het rustig en zou het duidelijk zijn

Maar het is nooit weg