Birds Elope With The Sun - The Agonist

A velvet quietus furtively draped over ears.

Quartz underfoot and crystalline opal tears

Welcoming webs of gasping despair

Nival anaphora textures the air.

Anamnesis waltzes through…

The windows, shut tight, and the fires are fueled…

Reminding naiveté of its magnitude’s inferiority.

Skyward stretching arms become thin and weak.

Bony fingers comb the clouds

then curl into fists, admitting defeat.

Blood concedes to gravity’s pull,

leaving hollow skeletons all erect,

perforating the skyline — an impenetrable cage…

like skin drawn tight, and canvas cracked with age.

Escapist flights and lengthy nights

as some succumb to slumber awakes…

Faces count minutes 'till noon

Solar ghosts come kiss the moon goodnight

Grey memories for now.

A thousand families, down, will fall.

Nival tears bury them all!

Like absconding tides, birds elope with the sun.

A barren desert soaked in bleach

A sickly pallor and opal touch

Hallucinating, shattered glass

falls as if the atmosphere cracked

and we are invaded by emptiness blank.

The brain keeps the body company.

The continent is a newborn, trying to breathe.

Accepting his fate and falling asleep,

the child is woman, resting in peace.

(Accepting the sleep as a blackness

forcing its way in and pushing air out through heavy lungs…

And heavy are the clouds that reach so deep

and smother the land in a heavy shroud.

Eyes press closed and words are now visible.)

The sky is an eggshell waiting to hatch.

The ground is the air, the wind, the trees,

the Earth, the water, the fire.

Sculptors working the clay, carving angels

and gargoyles and columns

as pixies dance to appease the leaves.

Faces that once turned to catch the light

frown and turn desperately down towards darkness.

Float to the stiff, grey earth.

Faces count minutes…

Een fluwelen Quietus heimelijk over de oren gedrapeerd.

Kwarts onder de voeten en kristallijne opaaltranen

Welkom webben van naar adem snakkende wanhoop

Nival anafora texturen de lucht.

Anamnesis walst door…

De ramen, dicht, en de vuren worden aangewakkerd...

Het herinnert aan de naïviteit van de minderwaardigheid van zijn omvang.

Hemelwaarts strekkende armen worden dun en zwak.

Benige vingers kammen de wolken

krul dan in vuisten en geef de nederlaag toe.

Bloed geeft toe aan de aantrekkingskracht van de zwaartekracht,

holle skeletten overeind laten staan,

de skyline doorboren — een ondoordringbare kooi...

als een strak getrokken huid, en canvas gebarsten met de leeftijd.

Escapistische vluchten en lange nachten

terwijl sommigen bezwijken voor slaap ontwaakt...

Gezichten tellen minuten tot de middag

Zonnegeesten komen de maan welterusten kussen

Grijze herinneringen voor nu.

Duizend gezinnen zullen vallen.

Nival tranen begraven ze allemaal!

Als onderduikende getijden gaan vogels op de vlucht met de zon.

Een dorre woestijn gedrenkt in bleekmiddel

Een ziekelijke bleekheid en opaal tintje

Hallucinerend, verbrijzeld glas

valt alsof de atmosfeer barst

en we worden binnengevallen door leegte.

De hersenen houden het lichaam gezelschap.

Het continent is een pasgeboren baby die probeert te ademen.

Zijn lot aanvaarden en in slaap vallen,

het kind is een vrouw, rustend in vrede.

(De slaap accepteren als een zwartheid)

door zware longen naar binnen dringen en lucht naar buiten duwen...

En zwaar zijn de wolken die zo diep reiken

en het land in een zware lijkwade smoren.

Ogen drukken dicht en woorden zijn nu zichtbaar.)

De lucht is een eierschaal die wacht om uit te komen.

De grond is de lucht, de wind, de bomen,

de aarde, het water, het vuur.

Beeldhouwers die de klei bewerken, engelen snijden

en waterspuwers en kolommen

terwijl elfjes dansen om de bladeren te sussen.

Gezichten die ooit draaiden om het licht te vangen

frons en wend je wanhopig naar de duisternis.

Drijf naar de stijve, grijze aarde.

Gezichten tellen minuten...