Sonnet of My Grief - Thalarion

I lift my heavy heart up solemnly

As once Elektra her sepulchral urn

And, looking in thine eyes, I overturn

The ashes at thy feet, behold and see

What a great heap of grief lay hid in me And how the red wild sparkles dimly burn

Through the ashen greyness, if thy foot in scorn

Could tread them out to darkness utterly

It might be well perhaps, but if instead

Thou wait beside me for the wind to blow

The grey dust up … those laurels on thine head

O my beloved, will not shield thee so That none of all the fires shall scorch and shred

The hair beneath, stand further off then!

Go!

Ik hef mijn zware hart plechtig op

Zoals ooit Elektra haar grafurn

En als ik in je ogen kijk, val ik om

De as aan uw voeten, zie en zie!

Wat een grote hoop verdriet lag in mij verborgen En hoe de rode wilde vonken vaag branden

Door de asgrauwe grijsheid, als uw voet in minachting

Zou ze helemaal tot in de duisternis kunnen betreden

Het is misschien goed misschien, maar als in plaats daarvan

Je wacht naast me tot de wind waait

Het grijze stof op … die lauweren op je hoofd

O mijn geliefde, zal u niet zo beschermen dat geen van alle vuren zal verschroeien en versnipperen

Het haar eronder, ga er dan verder vanaf staan!

Gaan!