Люди в ожидании - Телевизор

Уходят поезда и тянутся вагоны,

Шумят толпой усталые перроны,

И грустные глаза завидуют веселым…

Зовут огни чужих городов.

Уходят годы, колеса мчатся

В вечной гонке за сытым счастьем.

На вокзалах кричат и суетятся

Люди в ожидании поездов…

Страсти кипят и рвутся нервы,

И каждый хочет уехать первым

В город своей мечты и веры,

В страну несбывшихся снов.

Стонут платформы от ног бездушных,

И сыро от слез, и от пота душно.

Стоят толпой, судьбе послушны,

Люди в ожидании поездов…

Дышат вокзалы иллюзией жизни,

Гудок тепловоза — как стартовый выстрел.

Тронулись с мест, на подножках повисли,

Чтоб уйти, не оставив следов.

И поезд не тот, но они довольны.

Здесь за каждое место ведутся войны,

Здесь бьют друг друга локтями больно

Люди в ожидании поездов…

Treinen vertrekken en wagons trekken,

Lawaaierige menigte vermoeide platforms,

En droevige ogen zijn jaloers op vrolijke...

De lichten van buitenlandse steden roepen.

De jaren gaan voorbij, de wielen haasten zich

In de eeuwige wedloop naar weldoorvoed geluk.

Op de treinstations schreeuwen ze en maken ze ruzie

Mensen wachten op treinen...

Passies zijn ziedend en zenuwen zijn gescheurd,

En iedereen wil als eerste weg

Naar de stad van je dromen en geloof,

Naar het land van onvervulde dromen.

Platforms kreunen van zielloze voeten,

En vochtig van de tranen, en benauwd van het zweet.

Ze staan ​​in een menigte, gehoorzaam aan het lot,

Mensen wachten op treinen...

Stations ademen met de illusie van leven,

Het fluitsignaal van een diesellocomotief is als een startschot.

We begonnen, hingen aan de trap,

Om te vertrekken zonder een spoor achter te laten.

En de trein is niet hetzelfde, maar ze zijn blij.

Hier worden oorlogen gevoerd voor elke plaats,

Hier sloegen ze elkaar pijnlijk met ellebogen

Mensen wachten op treinen...