Crack in the Wall - Suzanne Vega

A crack appeared inside a wall,

A door sprang up around it.

Each of these so finely drawn

I could not believe I found it.

A wildish wind blew it open wide,

My childish mind followed on outside,

And so I found myself among

My hearts delight surrounded.

A world of wonder lay without,

It was all of nature’s calling.

With field and forest, clouds and sun

Cascades of salt water falling.

Heights and valleys, dark ravines

Ivy thick and wild, deep and thorny scenes,

And yet each thing did love its place

In the lap of all of nature’s sprawling.

And so and so it goes.

I asked the one whose land this was

If I might have a token

To take with me back to the other side

To have and to keep unspoken.

I asked three times and was thrice denied.

I asked again without my pride

And found I’d lost that world I’d lived

Returned as one now broken,

To a crumb, a rag, a withered leaf

In the chilly winds of cold relief

I knew myself as I had been,

As from a dream awoken.

And so and so it goes.

But then, a crack appeared inside a wall

And a door sprang up around it.

Er verscheen een barst in een muur,

Er kwam een ​​deur omheen.

Elk van deze zo fijn getekend

Ik kon niet geloven dat ik het had gevonden.

Een wilde wind blies het wijd open,

Mijn kinderlijke geest volgde naar buiten,

En dus bevond ik me tussen

Mijn harten vreugde omringd.

Een wereld van wonderen lag zonder,

Het was de roeping van de natuur.

Met veld en bos, wolken en zon

Cascades van zout water vallen.

Hoogten en dalen, donkere ravijnen

Ivy dik en wild, diepe en netelige scènes,

En toch hield elk ding van zijn plaats

In de schoot van alle uitgestrekte natuur.

En zo en zo gaat het.

Ik vroeg degene wiens land dit was

Als ik een token heb

Om mee terug te nemen naar de andere kant

Onuitgesproken hebben en houden.

Ik heb het drie keer gevraagd en drie keer afgewezen.

Ik vroeg het opnieuw zonder mijn trots

En ontdekte dat ik die wereld had verloren die ik had geleefd

Teruggekeerd als een nu kapot,

Naar een kruimel, een vod, een verdord blad

In de kille wind van koude verlichting

Ik kende mezelf zoals ik was geweest,

Als uit een ontwaakte droom.

En zo en zo gaat het.

Maar toen verscheen er een barst in een muur

En er kwam een ​​deur omheen.