The Queen And The Soldier - Suzanne Vega

The soldier came knocking upon the queen’s door

He said, «I am not fighting for you any more»

The queen knew she’d seen his face someplace before

And slowly she let him inside.

He said, «I've watched your palace up here on the hill

And I’ve wondered who’s the woman for whom we all kill

But I am leaving tomorrow and you can do what you will

Only first I am asking you why.»

Down in the long narrow hall he was led

Into her rooms with her tapestries red

And she never once took the crown from her head

She asked him there to sit down.

He said, «I see you now, and you are so very young

But I’ve seen more battles lost than I have battles won

And I’ve got this intuition, says it’s all for your fun

And now will you tell me why?»

The young queen, she fixed him with an arrogant eye

She said, «You won’t understand, and you may as well not try»

But her face was a child’s, and he thought she would cry

But she closed herself up like a fan.

And she said, «I've swallowed a secret burning thread

It cuts me inside, and often I’ve bled»

He laid his hand then on top of her head

And he bowed her down to the ground.

«Tell me how hungry are you?

How weak you must feel

As you are living here alone, and you are never revealed

But I won’t march again on your battlefield»

And he took her to the window to see.

And the sun, it was gold, though the sky, it was gray

And she wanted more than she ever could say

But she knew how it frightened her, and she turned away

And would not look at his face again.

De soldaat klopte op de deur van de koningin

Hij zei: "Ik vecht niet meer voor je"

De koningin wist dat ze zijn gezicht eerder ergens had gezien

En langzaam liet ze hem binnen.

Hij zei: "Ik heb je paleis hier op de heuvel bekeken"

En ik heb me afgevraagd wie de vrouw is voor wie we allemaal moorden

Maar ik vertrek morgen en je kunt doen wat je wilt

Eerst vraag ik je waarom.»

Beneden in de lange smalle hal werd hij geleid

In haar kamers met haar wandtapijten rood

En ze nam nooit de kroon van haar hoofd

Ze vroeg hem daar te gaan zitten.

Hij zei: "Ik zie je nu, en je bent zo erg jong"

Maar ik heb meer gevechten verloren zien gaan dan dat ik gewonnen heb

En ik heb deze intuïtie, zegt dat het allemaal voor je plezier is

En wil je me nu vertellen waarom?»

De jonge koningin, ze keek hem met een arrogante blik aan

Ze zei: "Je zult het niet begrijpen, en je kunt het net zo goed niet proberen"

Maar haar gezicht was van een kind, en hij dacht dat ze zou huilen

Maar ze sloot zichzelf op als een fan.

En ze zei: "Ik heb een geheime brandende draad ingeslikt"

Het snijdt me van binnen, en vaak heb ik gebloed»

Hij legde zijn hand op haar hoofd

En hij boog haar op de grond.

«Vertel me hoe hongerig heb je?

Hoe zwak moet je je voelen

Omdat je hier alleen woont en je nooit wordt onthuld

Maar ik zal niet meer op je slagveld marcheren»

En hij nam haar mee naar het raam om te kijken.

En de zon, het was goud, hoewel de lucht grijs was

En ze wilde meer dan ze ooit zou kunnen zeggen

Maar ze wist hoe het haar bang maakte, en ze wendde zich af

En zou niet meer naar zijn gezicht kijken.