Habbanan Beneath The Stars - Summoning

In Habbanan beneath the skies

Where all roads end however long

There is a sound of faint echoes

And distant echoes of a song,

For there men gather into rings

Round their red fires while one voice sings —

And all about is night

Not night as ours, unhappy folk,

Where nigh the Earth in hazy bars,

A mist about the springing of the stars,

There trails a thin and wandering smoke

Obscuring with it’s veil half-seen

The great abysmal still Serene.

A globe of dark glass faceted with light

Wherein the splendid winds have dusky flight;

Untrodden spaces of an odorous plain

That watches for the moon that long has lain

And caught the meteors' fiery rain —

Such there is night.

…and caught the meteors' fiery rain

If I am dead and gone, would you remain

In Habbanan onder de hemel

Waar alle wegen eindigen, hoe lang ook

Er is een geluid van vage echo's

En verre echo's van een lied,

Want daar verzamelen mannen zich in ringen

Rond hun rode vuren terwijl één stem zingt —

En alles over is nacht

Geen nacht als de onze, ongelukkige mensen,

Waar de aarde in wazige tralies,

Een mist over het ontspringen van de sterren,

Er hangt een dunne en dwalende rook

Verduisterend met zijn sluier half gezien

De grote afgrond nog steeds Serene.

Een bol van donker glas gefacetteerd met licht

Waarin de prachtige winden een schemerige vlucht hebben;

Onbetreden ruimtes van een geurige vlakte

Die uitkijkt naar de maan die lang heeft gelegen

En ving de vurige regen van de meteoren op —

Zo is er nacht.

...en ving de vurige regen van de meteoren op

Als ik dood en weg ben, zou je dan blijven?