Land of the Dead - Summoning

Where forest stream went through the wood

And silent all the stens there stood

Of tall trees, moveless, hanging dark

With mottled shadows on on their bark

As faint as deepest sleeper’s breath

An echo came as cold as death

Long are the paths, of shadow made

Where no foot’s print is ever laid

No moon is there, no voice, no sound

Of beating heart;

a sigh profound

Once in each age as each age dies

Alone is heard.

Far, far it lies,

The Land of Waiting where the Dead sit,

In their thought’s shadow, by no moon lit

Upon the plain, there rushed forth and high

Shadows at the dead of night and mirrored in the skies

Far far away beyong might of day

And there lay the land of dead of mortal cold decay

Waar de bosstroom door het bos ging

En stil stonden alle stens daar

Van hoge bomen, bewegingloos, donker hangend

Met gevlekte schaduwen op hun schors

Zo zwak als de adem van de diepste slaper

Een echo kwam zo koud als de dood

Lang zijn de paden, van schaduw gemaakt

Waar geen voetafdruk ooit wordt gelegd

Er is geen maan, geen stem, geen geluid

Van kloppend hart;

een diepe zucht

Eenmaal in elk tijdperk, aangezien elk tijdperk sterft

Alleen wordt gehoord.

Ver, ver ligt het,

Het land van wachten waar de doden zitten,

In de schaduw van hun gedachten, bij geen maan verlicht

Op de vlakte stroomde er voort en hoog

Schaduwen in het holst van de nacht en weerspiegeld in de lucht

Ver ver weg voorbij de macht van de dag

En daar lag het land van doden van sterfelijk koud verval