The Vision Of The Lady Of The Lake - Strawbs

The boatman rose to the sound of his heartbeat

Loud in the silent approach of the dawn

He glanced through the window at mist on the lake

Which hung like a shroud in the still of the morn

The silver cobwebs spun with the dew

Hung from the bushes in filigree splendour

And water lilies asleep on the lake

Were reflected so delicate, tranquil and tender

The boat man sighed as he strode through the woods

To the place where his boat lay moored to a stake

The hollow sound as his footsteps echoed

Until the sound was lost on the lake

He cast off, poling the boat from the shore

Peering a head through damp clinging haze

He thought that he saw strange swirling shapes

A trick on the eyes that the mist often plays

So intent was the boatman on crossing the lake

That he failed to notice the current that flowed

Leading his boat from familiar parts

He was firmly, yet somehow unknowingly, towed

All at once the mist seemed to lift

Sufficient to show the boatman a pool

That he’d never seen in the whole of his life

Unnaturally deep, black and silent, and cool

The boatman’s shirt clung to his back

He was sweating both from exertion and fear

He had the sensation that someone was watching

He felt the presence of somebody near

An invisible force prevented him moving

The strength of his arms was utterly sapped

The twisted bushes converged round the lake

Like a fish in a net he was trapped

Suddenly out of the water before him

The wraith-like form of a maiden appeared

Clad in shimmering radiant robes

The maiden materialised as she neared

The hair which finely crowned her head

Was a halo of golden reflecting the sun

All of the beautiful women of time

Were formed all at once into one

She handed the boatman the sword she was holding

Which flashed irridescent before his eyes

Excalibur surely was hardly a match

For a sword that simple description defies

The boatman stood transfixed by her gaze

Which reached to the depths of his very soul

To he who could conquer the evils of life

She offered herself as a whole

The maiden vanished before his gaze

Leaving him clutching the sword in his fist

The hairs on the nape of his neck seemed to stiffen

A creature approached him from out of the mist

It was powerful, huge and yet stupid indeed

For it held right back and failed to attack

The boatman struck at its small stupid eyes

And it crashed to the ground and lay on its back

Without a warning the sky seemed to blacken

As though the sun were in total eclipse

The boatman crouched low as a vast eagle swooped

And a horrified cry escaped from his lips

It strutted before him with pride in its bearing

Admiring its talons both vicious and cruel

Taking advantage the boatman struck fast

And the eagle slid to the depths of the pool

The terrified boatman tried moving his boat

But his pole had grown roots in the watery deep

The bank grew alive with the coils of a snake

And all you could hear was its slither and creep

It cast an envious stare at the boatman

Slid into the water and swam to the boat

He stood hypnotised by its green jealous eyes

As it came from the water and coiled round his throat

As its coils tightened slowly his breath came in gasps

As he choked so he lifted the sword in despair

As the snake was still gloating he severed its head

And in death the snake’s coils thrashed wild in the air

The boatman wiped the sweat from his brow

His heart was pounding as never before

His eyes like a lizard’s tongue darted around

Not daring to rest for a minute or more

An involuntary shiver went up his spine

As he heard the sound of eerie howls

A wolf appeared on the banks of the pool

Saliva dripped from its loathsome jowls

Hatred smouldered deep in his eyes

Which glowed like coals from Hades fire

It seemed to grow as it crouched and snarled

And watched as the boatman began to tire

It was almost as though the wolf had learned

For it did not attack as the others had done

But bided its time until the moment was right

And sprang as the boatman stared into the sun

But the boatman too had learned to hold back

And holding his sword as though a knife

He plunged it deep into the wolf’s heart

Then fell to his knees and prayed for his life

As he felt a hand on his shoulder he whirled

To find the maiden by his side

She smiled and the world seemed to open before him

He tried to speak but his tongue was tied

You must plunge the sword deep into my heart

Lest I should crumble into dust

She offered the boatman the meaning of life

And love, if he could but conquer lust

She bared her breasts before his eyes

The boatman still was stricken dumb

He flung the sword back into the water

Back to the depths from which it had come

The water around him began to boil

The maiden began to wither away

His boat was swamped as the creatures arose

And evil lived for another day

De bootsman stond op op het geluid van zijn hartslag

Luid in de stille nadering van de dageraad

Hij keek door het raam naar de mist op het meer

Die hing als een lijkwade in de stilte van de morgen

De zilveren spinnenwebben gesponnen met de dauw

Opgehangen aan de struiken in filigrane pracht

En waterlelies slapen op het meer

Werden zo delicaat, rustig en teder weerspiegeld

De bootman zuchtte terwijl hij door het bos liep

Naar de plaats waar zijn boot aan een paal lag afgemeerd

Het holle geluid toen zijn voetstappen echoden

Tot het geluid verloren ging op het meer

Hij wierp af en zette de boot vanaf de kust vast

Een hoofd door een vochtige, hangende nevel turen

Hij dacht dat hij vreemde wervelende vormen zag

Een truc voor de ogen die de mist vaak speelt

Dus de bedoeling was dat de schipper het meer overstak

Dat hij de stroom die stroomde niet opmerkte

Zijn boot leiden vanuit bekende delen

Hij werd stevig, maar op de een of andere manier onbewust, gesleept

Plots leek de mist op te trekken

Voldoende om de schipper een zwembad te laten zien

Die hij zijn hele leven nog nooit had gezien

Onnatuurlijk diep, zwart en stil en cool

Het overhemd van de bootsman plakte aan zijn rug

Hij zweette zowel van inspanning als van angst

Hij had het gevoel dat iemand keek

Hij voelde de aanwezigheid van iemand in de buurt

Een onzichtbare kracht verhinderde hem te bewegen

De kracht van zijn armen was volkomen ondermijnd

De verwrongen struiken kwamen samen rond het meer

Als een vis in een net zat hij gevangen

Plotseling uit het water voor hem

De spookachtige vorm van een meisje verscheen

Gekleed in glinsterende stralende gewaden

Het meisje materialiseerde zich toen ze dichterbij kwam

Het haar dat haar hoofd fijn kroonde

Was een gouden halo die de zon weerkaatste?

Alle mooie vrouwen van de tijd

Zijn in één keer tot één gevormd

Ze gaf de bootsman het zwaard dat ze vasthield

Die iriserend voor zijn ogen flitste

Excalibur was zeker geen match

Voor een zwaard dat een eenvoudige beschrijving tart

De bootsman stond verbijsterd door haar blik

Die reikte tot het diepst van zijn ziel

Aan hem die het kwaad van het leven kan overwinnen

Ze bood zichzelf als geheel aan

Het meisje verdween voor zijn blik

Hem achterlatend met het zwaard in zijn vuist geklemd

De haren in zijn nek leken te verstijven

Een wezen naderde hem vanuit de mist

Het was krachtig, enorm en toch dom inderdaad

Want het hield zich terug en kon niet aanvallen

De bootsman sloeg op zijn kleine stomme ogen

En het crashte op de grond en lag op zijn rug

Zonder waarschuwing leek de lucht zwart te worden

Alsof de zon volledig verduisterd is

De bootsman hurkte laag toen een enorme adelaar neervloog

En een geschokte kreet ontsnapte van zijn lippen

Het stapte voor hem uit met trots in zijn houding

Zijn klauwen bewonderen, zowel wreed als wreed

Profiteren van de bootsman sloeg snel toe

En de adelaar gleed naar de diepten van het zwembad

De doodsbange bootsman probeerde zijn boot te verplaatsen

Maar zijn paal had wortel geschoten in de waterige diepte

De bank kwam tot leven met de spoelen van een slang

En alles wat je kon horen was zijn glibberen en kruipen

Het wierp een jaloerse blik op de bootsman

Gleed in het water en zwom naar de boot

Hij stond gehypnotiseerd door zijn groene jaloerse ogen

Zoals het uit het water kwam en zich om zijn keel wikkelde

Terwijl de spoelen langzaam strakker werden, kwam hij naar adem happend

Terwijl hij stikte, hief hij in wanhoop het zwaard op

Terwijl de slang nog steeds aan het genieten was, hakte hij zijn kop af

En in de dood sloegen de slangen van de slang wild in de lucht

De bootsman veegde het zweet van zijn voorhoofd

Zijn hart bonsde als nooit tevoren

Zijn ogen schoten rond als de tong van een hagedis

Een minuut of langer niet durven rusten

Een onwillekeurige rilling liep over zijn rug

Toen hij het geluid van angstaanjagend gehuil hoorde

Er verscheen een wolf aan de oevers van het zwembad

Speeksel droop van zijn walgelijke kaken

Haat smeulde diep in zijn ogen

Die gloeiden als kolen van Hades-vuur

Het leek te groeien terwijl het hurkte en gromde

En keek toe hoe de bootsman moe begon te worden

Het was bijna alsof de wolf het had geleerd

Want het viel niet aan zoals de anderen hadden gedaan

Maar wachtte zijn tijd af tot het moment rijp was

En sprong op toen de bootsman in de zon staarde

Maar ook de bootsman had geleerd zich in te houden

En zijn zwaard vasthoudend als een mes

Hij dompelde het diep in het hart van de wolf

Toen viel hij op zijn knieën en bad voor zijn leven

Toen hij een hand op zijn schouder voelde, draaide hij zich om

Om het meisje aan zijn zijde te vinden

Ze glimlachte en de wereld leek voor hem open te gaan

Hij probeerde te praten, maar zijn tong was vastgebonden

Je moet het zwaard diep in mijn hart steken

Opdat ik niet tot stof zou afbrokkelen

Ze bood de bootsman de zin van het leven aan

En liefde, als hij lust maar kon overwinnen

Ze ontblootte haar borsten voor zijn ogen

De bootsman was nog steeds met stomheid geslagen

Hij wierp het zwaard terug in het water

Terug naar de diepten waaruit het was gekomen

Het water om hem heen begon te koken

Het meisje begon te verwelken

Zijn boot kwam onder water te staan ​​toen de wezens opstonden

En het kwaad leefde nog een dag