Down By The Sea - Strawbs

Maybe you think, a lot like me

Of those who live beside the sea

Who feel so free, so I surmise

With their comfortable homes, and wives

Who end up drinking tea together

In the afternoon of their lives

They build their homes upon the seashore

The quicksand castles of their dreams

Yet take no notice of the North wind

Which tears their building at the seams

In their dismay and blind confusion

The weeping widows clutch their shawls

While as the sea mist ever deepens

The sailors hear the sirens' calls

And in the maelstrom sea which follows

The lifeboat sinks without a trace

And yet there still remain survivors

To bear the shame of their disgrace

Last night I lay in bed

And held myself

Trying to remember

How it once was with you

How your hands were softer

Yesterday I found myself

Staring into space

Rather like the sailor

In my own home surroundings

I’m not sure I know me

If you were me what would you do

Don’t tell me I don’t need you to

It won’t help me now

Misschien denk je, net als ik

Van degenen die aan zee wonen

Die zich zo vrij voelen, dus ik vermoed

Met hun comfortabele huizen en vrouwen

Wie drinken er samen thee

In de middag van hun leven

Ze bouwen hun huizen aan de kust

De drijfzandkastelen van hun dromen

Maar let niet op de noordenwind

Die hun gebouw uit de voegen scheurt

In hun ontzetting en blinde verwarring

De huilende weduwen grijpen hun sjaals vast

Terwijl de zeemist steeds dieper wordt

De matrozen horen de sirenes

En in de maalstroom die daarop volgt

De reddingsboot zinkt spoorloos

En toch zijn er nog steeds overlevenden

Om de schande van hun schande te dragen

Gisteravond lag ik in bed

En hield mezelf vast

Proberen te onthouden

Hoe het ooit met jou was

Hoe je handen zachter waren

Gisteren vond ik mezelf

Staren in de ruimte

Liever als de zeeman

In mijn eigen woonomgeving

Ik weet niet zeker of ik mij ken

Als je mij was, wat zou je dan doen?

Zeg me niet dat ik je niet nodig heb

Het zal me nu niet helpen