The Broken Hearted Bride - Strawbs

A single light burns through the night

In the house across the street

She still wears her wedding dress

And the slippers on her feet

She hung her wedding garland

In her bedroom in the dark

And never thinks of anyone

But the man who lit her spark

He stole her heart in Margate

One summer afternoon

Before he took her virtue

On the hottest day in June

The sand clung to their bodies

Like a scene from Mills and Boon

No matter what the neighbours say

She bears herself with pride

And sheds her tears behind her veil

The broken-hearted bride

She needed no assurance

Just the flicker of his smile

They made plans for the wedding

To do it all in style

There was never any question

Of his promising career

And as he lay beside her

She shed a pregnant tear

He said he taught mathematics

At a college in Dubai

Told her of the genie’s lamp

And a carpet that could fly

She loved his fairy stories

From the land of make believe

And clung to him for comfort

When he said he had to leave

He caught the train that morning

It was overcast and grey

He waved and blew her kisses

There was nothing left to say

He pulled the cord inside his coat

And blew himself away

Een enkel licht brandt de hele nacht door

In het huis aan de overkant van de straat

Ze draagt ​​nog steeds haar trouwjurk

En de pantoffels aan haar voeten

Ze hing haar trouwslinger op

In haar slaapkamer in het donker

En denkt nooit aan iemand

Maar de man die haar vonk aanstak

Hij stal haar hart in Margate

Op een zomerse middag

Voordat hij haar deugd nam

Op de heetste dag in juni

Het zand plakte aan hun lichaam

Zoals een scène uit Mills and Boon

Wat de buren ook zeggen

Ze draagt ​​zichzelf met trots

En vergoot haar tranen achter haar sluier

De gebroken harten bruid

Ze had geen zekerheid nodig

Alleen de flikkering van zijn glimlach

Ze maakten plannen voor de bruiloft

Om het allemaal in stijl te doen

Er was nooit een vraag

Van zijn veelbelovende carrière

En terwijl hij naast haar lag

Ze liet een zwangere traan

Hij zei dat hij wiskunde doceerde

Op een universiteit in Dubai

Vertelde haar over de lamp van de geest

En een tapijt dat kan vliegen

Ze hield van zijn sprookjes

Uit het land van doen geloven

En klampte zich aan hem vast voor troost

Toen hij zei dat hij moest vertrekken?

Hij nam die ochtend de trein

Het was bewolkt en grijs

Hij zwaaide en blies haar kusjes

Er viel niets meer te zeggen

Hij trok aan het koord in zijn jas

En blies zichzelf weg