The Battle - Strawbs

In the early dawn the Bishops' men

Shivered in the damp

But the shiver came not from the cold

And spread throughout the camp

The trembling horses sensed the fear

Of silent thoughtful men

Who prayed that wives and families

Might see them once again

The bishops sent a dawn patrol

To investigate the weight

Of forces at the King’s command

Ensconced behind the gate

The ground mist hid the patrol’s approach

As they drew close enough to show

The sentries on the battlements

And an archer drew his bow

From the topmost tower a sentry fell

As an arrow pierced his skull

And his headlong flight into the moat

Seemed that of a gull

The patrol reported little

There was nothing much to see

But the strong and silent castle

A symbol of the free

The King’s men took communion

As the first rays of the sun

Lit up the castle’s gloomy walls

The fatal day begun

From the castle green the rooks took flight

To the high trees in the east

To their carrion minds the battlefield

Set a table for a feast

A tide of black, the Bishops' men

Equality their right

Swarmed like ants across the hill

Their aim at last in sight

The King’s men dressed in purest white

Were driven back by force

And the fighting grew more violent

As the battle took its course

The Bishops gave the order

No mercy to be shown

The sacrifice will reap rewards

When the King is overthrown

The sight of children lying dead

Made hardened soldiers weep

The outer walls began to fall

They moved towards the keep

The rooks surveyed the battlefield

Their hungry beady eyes

Revelled in the sight of death

Showing no surprise

The pressure mounted steadily

As the Bishops neared the gate

And the desperate King called to his knights

«It's your lives or the State»

When the anxious King began to fail

As many thought he might

The Queen ran screaming round the walls

And urged the men to fight

The Bishops' men were tiring

As the afternoon drew late

And the King’s men lowered the drawbridge

And poured out through the gate

They fought their way across the bridge

The men like falling leaves

Or ears of corn that fall in swathes

The vicious sickle cleaves

The tide receded up the hill

The waste of reclaimed land

Once decaying swamp became

A shore of pure white sand

A blinded priest was seen to bless

Both dying and the dead

As he stumbled around the battlefield

His cassock running red

If uniform were black or white

His eyes could never see

And death made no distinction

Whatever man he be

As darkness fell both camps withdrew

Their soldiers slain like cattle

Leaving the rooks to feast alone

The victors of the battle

At evensong both camps reviewed

Their sad depleted ranks

As survivors of the battle

Gave God their grateful thanks

In het vroege ochtendgloren de mannen van de bisschoppen

Rillend in het vocht

Maar de rilling kwam niet van de kou

En verspreid over het kamp

De trillende paarden voelden de angst

Van stille nadenkende mannen

Wie bad dat vrouwen en gezinnen?

Misschien zie ik ze nog een keer

De bisschoppen stuurden een ochtendpatrouille

Het gewicht onderzoeken

Van troepen op bevel van de koning

Verscholen achter de poort

De grondmist verborg de nadering van de patrouille

Omdat ze dicht genoeg bij elkaar kwamen om te laten zien

De schildwachten op de kantelen

En een boogschutter trok zijn boog

Van de hoogste toren viel een schildwacht

Toen een pijl zijn schedel doorboorde

En zijn halsbrekende vlucht in de gracht

Leek dat van een meeuw

De patrouille rapporteerde weinig

Er was niet veel te zien

Maar het sterke en stille kasteel

Een symbool van het gratis

De mannen van de koning namen de communie

Als de eerste zonnestralen

Verlicht de sombere muren van het kasteel

De fatale dag is begonnen

Van het kasteelgroen namen de torens de vlucht

Naar de hoge bomen in het oosten

Naar hun aasgeesten het slagveld

Dek een tafel voor een feestmaal

Een vloed van zwart, de mannen van de bisschoppen

Gelijkheid hun recht

Zwermden als mieren over de heuvel

Hun doel eindelijk in zicht

De mannen van de koning gekleed in het zuiverste wit

Met geweld teruggedreven

En de gevechten werden gewelddadiger

Terwijl de strijd zijn loop nam

De bisschoppen gaven het bevel

Geen genade om te worden getoond

Het offer zal vruchten afwerpen

Wanneer de koning wordt omvergeworpen

De aanblik van kinderen die dood liggen

Maakte geharde soldaten aan het huilen

De buitenmuren begonnen te vallen

Ze gingen naar de donjon

De torens overzagen het slagveld

Hun hongerige kraaloogjes

Genoten van de aanblik van de dood

Geen verrassing

De druk nam gestaag toe

Toen de bisschoppen de poort naderden

En de wanhopige koning riep naar zijn ridders

"Het is jouw leven of de staat"

Toen de bezorgde koning begon te falen

Zoals velen dachten dat hij zou kunnen

De koningin rende schreeuwend langs de muren

En drong er bij de mannen op aan om te vechten

De mannen van de bisschoppen waren vermoeiend

Omdat de middag laat werd

En de mannen van de koning lieten de ophaalbrug neer

En uitgegoten door de poort

Ze vochten zich een weg over de brug

De mannen houden van vallende bladeren

Of korenaren die in zwaden vallen

De wrede sikkel splijt

Het tij is de heuvel opgegaan

De verspilling van teruggewonnen land

Ooit werd een rottend moeras

Een kust van puur wit zand

Een geblindeerde priester werd gezien om te zegenen

Zowel stervende als de doden

Terwijl hij over het slagveld strompelde

Zijn soutane loopt rood

Als het uniform zwart of wit was

Zijn ogen konden nooit zien

En de dood maakte geen onderscheid

Welke man hij ook is

Toen de duisternis viel, trokken beide kampen zich terug

Hun soldaten gedood als vee

De torens alleen laten om te feesten

De overwinnaars van de strijd

Bij evensong beide kampen beoordeeld

Hun trieste uitgeputte gelederen

Als overlevenden van de strijd

Gaf God hun dankbare dank