(A Belated) Invite to Eternity - Stornoway

It was late last night

And all the band were sleeping

It was late last night

I was listening to

To the generators humming

To the tent-zipping drunk

Quipping, guy-rope tripping

And in the gathering dew

I was lucid as a floodlight

I was thinking of you

But now I’m back here before you

You can see me shaking

Cos in that moment I knew

I just knew, I just knew, I just knew

Forty seasons have flown

Since I first sat down beside you

In a crowd on our own

And how one person could thrill me

Occupy me and fulfill me

I could never have known

I could never have known

How in the first of our autumns

We’d be falling so steeply

We could share so completely

How in the third of our summers

When you first tried to leave me

You could cut me so deeply

I could never have known

And on my wilderness journeys

With your compass still in me

All the shelters were empty

Through the longest of winters

When I called you downriver

But you gave me no answer

And I feared for my mind

Until the first signs of springtime

You were sick and I saw you

And how much you’d missed me

Now in our eleventh autumn

You are blonde from the summer

And I’m back here before you

And you see me shaking

Will you go with me, my love?

From here together

From this quiet rented house

Will you go with me, my love?

To face together

Every rise and every slow decline

Will you go with me

Through dream and fantasy?

Through the open fields

And tangled valleys

Will you go with me

Through grief and ecstasy?

And every shade between

The cold morning stars

And the deep blue sea

Het was laat gisteravond

En de hele band sliep

Het was laat gisteravond

Ik luisterde naar

Naar de generatoren die zoemen

Naar de tent-ritsende dronkaard

Quippen, struikelen over scheerlijnen

En in de opkomende dauw

Ik was zo helder als een schijnwerper

Ik dacht aan jou

Maar nu ben ik hier terug voor jou

Je kunt me zien trillen

Want op dat moment wist ik het

Ik wist het gewoon, ik wist het gewoon, ik wist het gewoon

Veertig seizoenen zijn omgevlogen

Sinds ik voor het eerst naast je ging zitten

Alleen in een menigte

En hoe één persoon me kon opwinden

Bezet mij en vervul mij

Ik had het nooit kunnen weten

Ik had het nooit kunnen weten

Hoe in de eerste van onze herfst?

We zouden zo steil vallen

We zouden zo volledig kunnen delen

Hoe in de derde van onze zomers

Toen je voor het eerst probeerde me te verlaten

Je zou me zo diep kunnen snijden

Ik had het nooit kunnen weten

En op mijn reizen door de wildernis

Met je kompas nog steeds in mij

Alle schuilplaatsen waren leeg

Door de langste winters

Toen ik je stroomafwaarts belde

Maar je gaf me geen antwoord

En ik vreesde voor mijn geest

Tot de eerste tekenen van de lente

Je was ziek en ik zag je

En hoeveel je me hebt gemist

Nu in onze elfde herfst

Je bent blond van de zomer

En ik ben hier eerder dan jij

En je ziet me trillen

Ga je met me mee, mijn liefste?

Van hier samen

Vanuit dit rustige huurhuis

Ga je met me mee, mijn liefste?

Samen het hoofd bieden

Elke stijging en elke langzame daling

Ga je met me mee

Door droom en fantasie?

Door de open velden

En verwarde valleien

Ga je met me mee

Door verdriet en extase?

En elke schaduw ertussen

De koude morgensterren

En de diepblauwe zee