Реквием - Сплин

Мама больше не позвонит.

Я не жду звонка

Я сижу на корточках, как зека

Я курю косяк.

У меня тоска

Мама больше не позвонит.

Увы, это факт

У меня над домом приспущен флаг

Из всех слов остаются лишь блин и фак

Мама больше не позвонит.

Впервые за столько лет

В моей трубке не раздастся её привет

Она больше не спросит, съел ли я свой обед

Она больше не скажет, что у неё всё окей

Только каблук надо бы посадить на клей

И что когда наконец мы приедем к ней

Она больше не спросит, как там моя семья

Часто ли видят меня мои сыновья

Она больше не скажет спокойной ночи, отходя ко сну

Она больше не будет украдкой плакать по моему отцу

Мама больше не позвонит.

Темнеет в окне

Никогда мы больше не поедем к ней

Больше не будет дней рождения, Новых Годов

Дней Победы, парадов, салютов, криков ура

Мама больше не позвонит.

Она умерла

Mam belt niet meer.

Ik wacht niet op een telefoontje

Ik hurk als een veroordeelde

Ik rook een joint.

ik heb verlangen

Mam belt niet meer.

Helaas, het is een feit

Ik heb een vlag halfstok boven mijn huis

Van alle woorden blijven alleen pannenkoek en fak over

Mam belt niet meer.

Voor het eerst in zoveel jaren

Haar hallo gaat niet over in mijn telefoon

Ze zal niet meer vragen of ik mijn lunch heb opgegeten

Ze zal niet meer zeggen dat ze in orde is

Alleen de hiel moet op lijm worden gezet!

En dat als we eindelijk bij haar komen

Ze zal niet meer vragen hoe het met mijn familie gaat

Hoe vaak zien mijn zonen mij?

Ze zal geen welterusten meer zeggen als ze gaat slapen

Ze zal niet langer stiekem om mijn vader huilen.

Mam belt niet meer.

Het wordt donker in het raam

Nooit meer gaan we naar haar toe

Er zullen geen verjaardagen meer zijn, oud en nieuw

Overwinningsdagen, parades, groeten, gejuich

Mam belt niet meer.

Ze stierf