Rusted Ghosts - Soul Khan, Soul Khan feat. Arthur Lewis

I remember my mother pleading

telling me that this meeting with a needle wasn’t needed

it would leave me «a disease

if they didn’t just sterilize it

the hiv or the hepatitis»

your generation is biased

you’ll see it when it’s completed

she’s saying she didn’t have to

i’m saying it’s just a tattoo

on my skin, but she made the kid that the skin’s attached to

«but what if they won’t have you in a jewish grave?»

well you can take them foolish ways and bury me beneath a buddha statue

i was surprised to find some friends were opposed

«like what about when you get wrinkled into stretches and folds?»

but if i never take a step i could regret when i’m old

then my regrets’ll be the only thing that i’ll ever hold

so i slid in the chair, palms clutching the arms of it

my whole body was probably limp as a sock puppet

used to fear the pain, now it’s one of my favorite parts of it

'cause there ain’t nothing more beautiful than the scar from it

hook:

some hear the voices

inside of their head

but i had mine

inscribed in my flesh

they realign me when i am depressed

at least i know what they’ll read when i’m dead

open and close,

let it flow through your nose,

or your little lungs might forget how to breathe

those rusted ghosts

made a home on your shoulders

and you can trust that they’ll never leave

«and the just man rages

in the wilds where lions roam»

the first tat on my right rib, from the flyest poem

of william blake, when i was still afraid i’d die alone

and i was getting wasted every day like styrofoam

left arm’s john henry, hammer in hand

a tribute to the indisputable impact of a man

and that the united states is a graveyard of slaves

but only some of us are eating off the fat of the land

my right arm’s the grasshopper

from the fable of aesop

that sang songs while the ants labored and saved stock

of food for the winter, too cool to consider

he steadily succumbed to starvation as they watched

that colony of ants was responsible, right?

but they ain’t ever sang a motherfucking song in their life

and those are just a couple of the tats that i got

I’ll holler at you when I"m back from the shop

hook

Ik herinner me dat mijn moeder smeekte

vertelde me dat deze ontmoeting met een naald niet nodig was

het zou me "een ziekte" geven

als ze het niet gewoon hebben gesteriliseerd

de hiv of de hepatitis»

jouw generatie is bevooroordeeld

je ziet het als het klaar is

ze zegt dat ze dat niet hoefde

ik zeg dat het maar een tatoeage is

op mijn huid, maar ze heeft het kind gemaakt waaraan de huid gehecht is

«maar wat als ze je niet in een joods graf willen hebben?»

Nou, je kunt ze op dwaze manieren gebruiken en me begraven onder een Boeddhabeeld

ik was verrast om te ontdekken dat sommige vrienden tegen waren

«zoals wat als je gerimpeld raakt in rekken en vouwen?»

maar als ik nooit een stap zet, kan ik spijt krijgen als ik oud ben

dan zal mijn spijt het enige zijn dat ik ooit zal vasthouden

dus ik gleed in de stoel, met de handpalmen de armen ervan geklemd

mijn hele lichaam was waarschijnlijk zo slap als een sokpop

was vroeger bang voor de pijn, nu is het een van mijn favoriete onderdelen ervan

want er is niets mooiers dan het litteken ervan

haak:

sommigen horen de stemmen

in hun hoofd

maar ik had de mijne

ingeschreven in mijn vlees

ze brengen me weer op één lijn als ik depressief ben

ik weet tenminste wat ze zullen lezen als ik dood ben

open en dicht,

laat het door je neus stromen,

of je kleine longen vergeten misschien hoe ze moeten ademen

die verroeste geesten

een huis op je schouders gemaakt

en je kunt erop vertrouwen dat ze nooit weggaan

«en de rechtvaardige man woedt»

in de wildernis waar leeuwen rondzwerven»

de eerste tatoeage op mijn rechterrib, van het meest vliegende gedicht

van William Blake, toen ik nog bang was dat ik alleen zou sterven

en ik werd elke dag verspild als piepschuim

John Henry met linkerarm, hamer in de hand

een eerbetoon aan de onbetwistbare impact van een man

en dat de Verenigde Staten een slavenkerkhof is

maar slechts enkelen van ons eten van het vet van het land

mijn rechterarm is de sprinkhaan

uit de fabel van aesop

die liedjes zongen terwijl de mieren zwoegden en de voorraad spaarden

van voedsel voor de winter, te cool om te overwegen

hij bezweek gestaag aan de honger terwijl ze toekeken

die mierenkolonie was verantwoordelijk, toch?

maar ze hebben nog nooit in hun leven een verdomd lied gezongen

en dat zijn slechts een paar van de tatoeages die ik heb

Ik zal naar je schreeuwen als ik terug ben van de winkel

haak