Nón - Sólstafir

Sólbrot yfir nátthaga

Læðist sifji nætur, stelur minni sálarró

Þögnin þung sem blóð

Brestur tónn eitt sinn fagur

Kyrrð í vetrarríki

Myrkrið mýkir glætan gul

Gæðir kuldann hlýjum yl er nótt fellur á ný

Nóttin þung sem blý

Fönnin kæfir sumarilm

Vetur tekur yfir

Vonin kom með vorinu

En lifði ekki lengi hér á Góumánuðum

Dó í ánauðum

Stoltið drap þá veiku von

Kyrrð í vetrarríki

Rökkvar yfir lífi okkar

Úr fjarlægðinni fögur er ástin vorboðin

Hjartans vorboðinn

Nú grafin er í fönn

Vetur tekur yfir

Mjúkir tónar mosans sofa í djúpu vetrarhúmi

Dúnmjúk skýin étin upp af nöprum grámanum

Sefur illum svefni, í hvaða litum dreymir þig?

Læðist litlaus nóttin kannski inn í huga þinn?

Ekki fann ég guð í gömlu bókaskruddunum

Né hamingju í flösku, ekkert lýsti mína leið

Drápu niður fæti illar draumfarir

Samviskan nagar sálarhræ í illri neyð

Zonnebrand boven nachtweiden

Sluipt door de nacht, steelt mijn gemoedsrust

De stilte is zo zwaar als bloed

Burst-toon ooit pittoresk

Rustig in de winter

De duisternis verzacht een helder geel

Houdt de kou warm als de avond weer valt

De nacht zwaar als lood

Fönnin verstikt de geur van de zomer

De winter neemt het over

De hoop kwam met de lente

Maar heb hier niet lang geleefd in de Góum-maanden

Gestorven in slavernij

Trots doodde de vage hoop

Rustig in de winter

Verduistert ons leven

Vanop een mooie afstand is liefde de voorbode van de lente

De boodschap van het hart van de lente

Nu is het graf gegraven

De winter neemt het over

De zachte tonen van het mos slapen in een diepe wintermist

Donzige wolken opgevreten door het bittere grijs

Slecht slapen, in welke kleuren droom jij?

Misschien sluipt de kleurloze nacht in je geest?

Ik vond geen god in de oude boekornamenten

Noch geluk in een fles, niets beschreef mijn pad

Dood de voet boze dromen

Het geweten knaagt aan het karkas van de ziel in nood