Drýsill - Sólstafir

Hann liggur loks í jörðinni

Með glottið enn þá á

Minnti þig á höggin og bólgan var blá

Höndin límd á skóflunni

Blóðið storknað þurrt

Dimman dal hann bjó til þú gengur burt

Í hellinum bjó

Drýsill í gervi prins þig inn dró

Svart augnarað

Með bros á vör og nautnarsvip saltaði sár

Kveðjan er kær

Því hans koss á vör minnti leður sem slær

Orð leyndarmál

Lék hann sér þar til marraði í beinum og sál

Falinn í mold

Hann dvelur nú í skugga, kulda og sorg

Vargurinn var

Í innsta vígi hann atgeirinn bar

Engin var von

Fyrr enn skildi var lyft og þú upp úr slíðrinu dróst!

Hij ligt eindelijk op de grond

Met de grijns nog steeds op

Herinnerde je aan de bultjes en de ontsteking was blauw

De hand is vastgelijmd aan de schop

De bloedstolsels drogen op

De donkere vallei die hij schiep totdat je wegloopt

In de grot leefde

Drysill in een kunstmatige prins trok je naar binnen

Rij met zwarte ogen

Met een glimlach op zijn gezicht en een blij gezicht, verwondde hij

Hoogachtend,

Omdat zijn kus op de lip me deed denken aan leer dat raakt

Woordgeheimen

Hij speelde totdat hij in de botten en ziel bonsde

Verborgen in het stof

Hij woont nu in schaduw, kou en verdriet

De wolf was

In het binnenste fort droeg hij zijn snavel

Er was geen hoop

Eerder werd het schild opgetild en werd je uit de schede getrokken!