Calle Melancolía - Sole Gimenez

Como quien viaja a lomos de una yegua sombría

Por la ciudad camino, no preguntéis adónde

Busco acaso un encuentro que me ilumine el día

Y no hallo más que puertas que niegan lo que esconden

Ya el campo estará verde, debe ser primavera

Cruza por mi mirada un tren interminable

El barrio donde habito no es ninguna pradera

Desolado paisaje de antenas y de cables

Vivo en el número siete de la calle Melancolía

Quiero mudarme hace años al barrio de la Alegría

Pero siempre que lo intento ha salido ya el tranvía

En la escalera me siento a silbar mi melodía

Como quien viaja a bordo de un barco enloquecido

Que viene de la noche y va a ninguna parte

Así mis pies descienden la cuesta del olvido

Fatigados de tanto andar sin encontrarte

Trepo por tus recuerdos como una enredadera

Que no encuentra ventanas a donde agarrarse, soy

Esa absurda epidemia que sufren las aceras

Si quieres encontrarme, ya sabes dónde estoy

Vivo en el número siete de la calle Melancolía

Quiero mudarme hace años al barrio de la Alegría

Pero siempre que lo intento ha salido ya el tranvía

En la escalera me siento a silbar mi melodía

Vivo en el número siete de la calle Melancolía

En el número siete de la calle Melancolía

Calle Melancolía

Calle Melancolía

Calle Melancolía

Allí me encuentras tú en la…

Calle Melancolía

Als iemand die reist op de rug van een sombere merrie

Door de stad loop ik, vraag niet waar

Ik ben op zoek naar een vergadering die mijn dag oplicht

En ik vind niets dan deuren die ontkennen wat ze verbergen

Het veld zal al groen zijn, het moet lente zijn

Een eindeloze trein kruist mijn blik

De buurt waar ik woon is geen prairie

Desolaat landschap van antennes en kabels

Ik woon op Melancolía straat nummer zeven

Jaren geleden wilde ik verhuizen naar de wijk La Alegría

Maar telkens als ik het probeer, is de tram al vertrokken

Op de trap zit ik om mijn melodie te fluiten

Als iemand die aan boord van een gek schip reist

Dat komt uit de nacht en gaat nergens heen

Dus mijn voeten dalen de helling van de vergetelheid af

Moe van zoveel wandelen zonder je te vinden

Ik klim door je herinneringen als een wijnstok

Dat vindt geen vensters om aan vast te houden, dat ben ik

Die absurde epidemie waar de trottoirs onder lijden

Als je me wilt vinden, weet je waar ik ben

Ik woon op Melancolía straat nummer zeven

Jaren geleden wilde ik verhuizen naar de wijk La Alegría

Maar telkens als ik het probeer, is de tram al vertrokken

Op de trap zit ik om mijn melodie te fluiten

Ik woon op Melancolía straat nummer zeven

Op nummer zeven Melancolía straat

Melancholische straat

Melancholische straat

Melancholische straat

Daar vind je mij in de...

Melancholische straat