Peter Anderson & Co - Slim Dusty

He had offices in Sydney, many years ago,

And his shingle bore the legend «Peter Anderson and Co.»,

But his real name was Careless, as the fellows understood,

And his relatives decided that he wasn’t any good.

'Twas their gentle tongues that blasted any 'character' he had,

He was fond of beer and leisure, and the Co. was just as bad.

It was limited in number to a unit, was the Co.

'Twas a bosom chum of Peter and his Christian name was Joe.

Oh, the office was their haven, for they lived there when hard-up,

A 'daily' for a table cloth, a jam tin for a cup;

And if the chance, the landlord’s bailiff happened round in times like these,

Just to seize the office-fittings, well, there wasn’t much to seize.

And when morning brought the bailiff, there’d be nothing to be seen,

Save a piece of bevelled cedar where the tenant’s plate had been;

And there’d be no sign of Peter, and there’d be no sign of Joe,

For another portal boasted «Peter Anderson and Co.»

Peter always met you smiling, always seemed to know you well,

Always gay and glad to see you, always had a joke to tell;

He could laugh when all was gloomy, he could grin when all was blue,

Sing a comic song and act it, and appreciate one too.

Glorious drunk and happy, till they heard the roosters crow,

And the landlady and neighbours made complaints about the Co.

But that life!

it might be likened to a reckless drinking-song,

But it couldn’t last for ever, and it never lasted long.

Debt-collecting ruined Peter, people talked him round too oft,

For his heart was soft as b___er, and the Co.'s was just as soft;

But, of course, it wasn’t business, only Peter’s careless way;

And perhaps it pays in heaven, but on earth it doesn’t pay.

They got harder up than ever, and, to make it worse, the Co.

Went more often round the corner than was good for him to go.

«I might live,» he said to Peter, «but I haven’t got the nerve,

I am going, going, no reserve.

Peter’s fault is very common, very fitting and bereft

Paid the undertaker cash and then got drunk on what was left;

Then he shed some tears, half-maudlin, on the grave where lay the Co.,

And he drifted to a township where the city failures go.

In a town of wrecks and failures, they appreciated him.

Men who might have been, who had been, but who were not in the swim,

They would ask him who the Co. was, that queer company he kept,

And he’d always answer vaguely, he would say his partner slept;

That he had a 'sleeping partner', jesting while his spirit broke,

And they grinned above their glasses, for they took it for a joke.

Till at last there came a morning when his smile was seen no more,

He was gone from out the office, and his shingle from the door,

And a boundary-rider jogging out across the neighb’ring run,

Was attracted by a something, that was blazing in the sun;

And he found that it was Peter, lying peacefully at rest,

With a bottle close beside him and the shingle on his breast.

Yes he had offices in Sydney, many years ago,

And his shingle bore the legend «Peter Anderson and Co.»,

Hij had vele jaren geleden kantoren in Sydney,

En zijn grind droeg de legende «Peter Anderson en Co.»,

Maar zijn echte naam was Careless, zoals de kerels begrepen,

En zijn familieleden besloten dat hij niet goed was.

'Het waren hun zachte tongen die elk 'karakter' dat hij had vernietigden,

Hij was dol op bier en vrije tijd, en de Co. was net zo slecht.

Het was beperkt in aantal tot een eenheid, was de Co.

'Het was een boezemvriend van Peter en zijn voornaam was Joe.

Oh, het kantoor was hun toevluchtsoord, want ze woonden daar toen ze het moeilijk hadden,

Een 'dagelijks' voor een tafelkleed, een jamblik voor een kopje;

En als de kans zich voordoet, de deurwaarder van de huisbaas in tijden als deze,

Alleen al om de kantoorinrichting te grijpen, nou, er was niet veel te grijpen.

En toen de ochtend de deurwaarder bracht, was er niets te zien,

Bewaar een stuk afgeschuinde ceder waar het bord van de huurder had gestaan;

En er zou geen teken van Peter zijn, en er zou geen teken van Joe zijn,

Voor een ander portaal pochte «Peter Anderson en Co.»

Peter ontmoette je altijd glimlachend, leek je altijd goed te kennen,

Altijd vrolijk en blij je te zien, had altijd een grap te vertellen;

Hij kon lachen als alles somber was, hij kon grijnzen als alles blauw was,

Zing een komisch nummer en acteer het, en waardeer er ook een.

Glorieus dronken en gelukkig, totdat ze de hanen hoorden kraaien,

En de hospita en buren maakten klachten over de Co.

Maar dat leven!

het kan worden vergeleken met een roekeloos drinklied,

Maar het kon niet eeuwig duren, en het duurde nooit lang.

Incasso ruïneerde Peter, men sprak hem te vaak aan,

Want zijn hart was zo zacht als b___er, en dat van de Co. was net zo zacht;

Maar het waren natuurlijk geen zaken, alleen Peters onzorgvuldige manier van doen;

En misschien betaalt het in de hemel, maar op aarde betaalt het niet.

Ze kwamen harder op dan ooit, en om het nog erger te maken, de Co.

Ging vaker de hoek om dan goed voor hem was om te gaan.

«Ik zou kunnen leven,» zei hij tegen Peter, «maar ik heb het lef niet,

Ik ga, ga, geen reserve.

Peter's fout is heel gewoon, heel passend en beroofd

Betaalde de begrafenisondernemer contant en werd toen dronken van wat er nog over was;

Toen vergoot hij wat tranen, half bedroefd, op het graf waar de Co. lag,

En hij dreef naar een township waar de mislukkingen van de stad naartoe gaan.

In een stad van wrakken en mislukkingen waardeerden ze hem.

Mannen die misschien waren, die waren, maar die niet aan het zwemmen waren,

Ze zouden hem vragen wie de Co. was, dat vreemde gezelschap dat hij hield,

En hij antwoordde altijd vaag, hij zou zeggen dat zijn partner sliep;

Dat hij een 'slaappartner' had, schertsend terwijl zijn geest brak,

En ze grijnsden boven hun bril uit, want ze zagen het als een grap.

Tot er eindelijk een ochtend kwam dat zijn glimlach niet meer werd gezien,

Hij was weg van het kantoor, en zijn dakspaan van de deur,

En een grensrijder die jogt over de buurrenbaan,

Werd aangetrokken door iets dat in de zon brandde;

En hij ontdekte dat het Peter was, die vredig in rust lag,

Met een fles dicht naast hem en de kiezelsteen op zijn borst.

Ja, hij had kantoren in Sydney, vele jaren geleden,

En zijn grind droeg de legende «Peter Anderson en Co.»,