Cane Toad's Plain Code - Slim Dusty

One summers morning as I strode,

Along a dusty Queensland road,

I chanced to meet and old cane toad,

Bowed down beneath a heavy load,

Oh my mind I thought was in a trance,

I had to have a second glance,

For there in boots and moleskin pants,

He stood with proud and haughty stance.

He shed his burdens when I spoke,

He wiped his brow and rolled a smoke,

And said just like it was a joke,

«Lend me a quid mate, I’m flat broke!»

Oh, I thought I must be seeing things,

Illusions like the heat wave brings,

Until he said with toothless grin,

«You look like you’ve been on a binge.»

Oh, I said, «Pray tell me Mr Toad,

Why do you choose to walk the road,

And carry such a heavy load,

Without a fixed place of abode?»

«Well Mate,» said he, «I like to tramp,

All day 'til heaven lights it’s lamp,

And then pull up and make my camp,

Besides, swamps always give me cramps.»

«And while humans try to fight with creed and race

And try to conquer outer space,

I just plod on from place to place,

And watch this mad old world go it’s pace.»

I stood and stared as though spellbound

By words of wisdom so profound,

And I heard the old cane toad expound,

«Oh, you sure meet some queer blokes knocking 'round.»

Op een zomerse ochtend toen ik liep,

Langs een stoffige weg in Queensland,

Ik heb de kans gehad om een ​​oude rietpad te ontmoeten,

Gebogen onder een zware last,

Oh mijn geest, ik dacht dat ik in trance was,

Ik moest een tweede blik werpen,

Voor daar in laarzen en moleskin broeken,

Hij stond met trots en hooghartige houding.

Hij wierp zijn lasten af ​​toen ik sprak,

Hij veegde zijn voorhoofd af en rookte,

En zei net alsof het een grap was,

«Leen me een quid mate, ik ben platzak!»

Oh, ik dacht dat ik dingen moest zien,

Illusies zoals de hittegolf brengt,

Tot hij met een tandeloze grijns zei:

"Je ziet eruit alsof je een eetbui hebt gehad."

Oh, ik zei: "Zeg me alsjeblieft meneer Pad,

Waarom kies je ervoor om de weg te bewandelen,

En zo'n zware last dragen,

Zonder vaste verblijfplaats?»

"Wel, maat," zei hij, "ik hou ervan om te zwerven,

De hele dag totdat de hemel zijn lamp aansteekt,

En trek dan op en maak mijn kamp,

Bovendien krijg ik altijd kramp van moerassen.»

«En terwijl mensen proberen te vechten met geloof en ras»

En probeer de ruimte te veroveren,

Ik ploeter gewoon van plaats naar plaats,

En kijk hoe deze gekke oude wereld zijn gang gaat.»

Ik stond en staarde alsof ik betoverd was

Door woorden van wijsheid zo diep,

En ik hoorde de oude rietpad uitleggen,

«Oh, je ontmoet zeker een paar vreemde kerels die aan het kloppen zijn.»