The Disenchanted Forest - Skyclad

«My kin and I had laboured hard to reap the yearly harvest.

Lain weary on our gathered sheaves we cracked a vat of ale.

Poured a toast;

Began to boast of who could sup the hardest.

Slumped in drunken slumber at the height of wild wassail…

I woke to find my brothers gone that Autumn eve so balmy.

Yet gazed in wide-eyed terror to the barley fields nearby.

Struck dumb I swore;

Stood before a mighty woad-daubed army.

Believed my wits deceived me 'til I heard their battle-cry.»

The Lord of The Trees:

«Smash the axe and sow the seed;

Don’t cause the Oaken Heart to bleed!»

The Farm Hand’s Ghost:

«When he that led this heathen horde cast-off his ivy mantle;

Cohorts raised honed halberds flying pennants of leaf-green.

From below approached the foe;

A fierce scythe-bearing hantle.

Captains sat triumphant upon coughing, steel machines.»

The Forces of Progress:

«Break the bough and strip all off it.

Fell this forest, make a profit!»

The Farm Hand’s Ghost:

«Opposing forces clashed beneath a red sky cracked by thunder.

Entrenched beneath the hedge-row I’d observed it quite unseen.

One side stood to save the wood: T’other planned it’s plunder,

I chose to fight for Nature’s right;

Grabbed a fallen skean.

All who would one flower destroy, must first cut down this Didycoy!

We fought until the last that day to gain a hard-won victory,

Sucked in by the thirsty earth — I watched my life-blood ebb.

Though I died at least I’d tried to play some part in history;

A momentary trembling on the threads of Wyrd’s web.»

The Lord of The Trees:

«Are there more so brave and honest;

Who would die to save my forest?»

«Mijn familie en ik hadden hard gewerkt om de jaarlijkse oogst binnen te halen.

Vermoeid op onze verzamelde schoven braken we een vat bier.

Een toast ingeschonken;

Begon op te scheppen over wie het hardst kon suppen.

Ondergedompeld in een dronken slaap op het hoogtepunt van wilde wassail ...

Ik werd wakker en ontdekte dat mijn broers die herfstavond zo zacht waren weggegaan.

Toch staarde hij met grote ogen verschrikt naar de nabijgelegen gerstvelden.

Met stomheid geslagen, zwoer ik;

Stond voor een machtig, met wede besmeurd leger.

Ik geloofde dat mijn verstand me bedroog totdat ik hun strijdkreet hoorde.»

De heer van de bomen:

«Breek de bijl en zaai het zaad;

Laat het Eiken Hart niet bloeden!»

De geest van de boerenknecht:

«Toen hij die deze heidense horde leidde, zijn klimopmantel afwierp;

Cohorten brachten geslepen hellebaarden groot met bladgroene wimpels.

Van beneden naderde de vijand;

Een felle zeis-dragende handgreep.

Kapiteins zaten triomfantelijk op hoestende, stalen machines.»

De krachten van vooruitgang:

«Breek de tak en strip alles eraf.

Viel dit bos, maak winst!»

De geest van de boerenknecht:

«Tegenstanders kwamen met elkaar in botsing onder een rode hemel die door onweer werd gebarsten.

Verankerd onder de heg had ik het vrij ongezien waargenomen.

De ene kant stond op om het bos te redden: de andere was van plan om te plunderen,

Ik koos ervoor om te vechten voor het recht van de natuur;

Grijp een gevallen skean.

Iedereen die één bloem wil vernietigen, moet deze Didycoy eerst omhakken!

We hebben tot de laatste dag gevochten om een ​​zwaarbevochten overwinning te behalen,

Opgezogen door de dorstige aarde - ik zag hoe mijn levensbloed wegvloeide.

Hoewel ik stierf, had ik tenminste geprobeerd een rol in de geschiedenis te spelen;

Een kortstondig trillen op de draden van Wyrd's web.»

De heer van de bomen:

«Zijn er meer zo moedig en eerlijk;

Wie zou sterven om mijn bos te redden?»