Schadenfreude - Skyclad

Moonlit faces, ghostly white

Robed in midnight leather

Death-heads adorn their necks

But they have lived forever

Malign, nocturnal predators

In search of human cattle

Drawn toward their anguished cries

Drowned by machine gun rattle

Compassionless as mortals die

They feed as we lie sleeping

To our otherworldly overlords

We are a harvest for the reaping

He said: «Hush my child

Please don’t fight, your faith is no salvation

Which is worse

A fatal kiss or slow asphyxiation?

I must eat so you must die

This is the natural order

Lambs to the slaughter»

Huddled in their barbed-wire pens

These frightened rabbits cower

What short-lived comfort daylight brings

The jaws of night devour

Shadowed by their twisted cross

They take their seats to dine

Gorge themselves upon the blood

Of the last of David’s line

While outside in the frosty dawn

Cold sentries dare not wonder why

When daybreak brings the reveille

Their officers in slumber lie?

She cried: «Holy Father save the children

Of your chosen nation

From the dead that walk this earth

Living abominations

We cannot fight what can’t be killed

Only the strong survive

(And evil never dies)»

Maanverlichte gezichten, spookachtig wit

Gekleed in middernachtleer

Doodshoofden sieren hun nek

Maar ze hebben voor altijd geleefd

Kwaadaardige, nachtelijke roofdieren

Op zoek naar menselijk vee

Getrokken naar hun gekwelde kreten

Verdronken door machinegeweerrammelaar

Meedogenloos als stervelingen sterven

Ze voeden zich terwijl we liggen te slapen

Aan onze bovenaardse opperheren

Wij zijn een oogst om te oogsten

Hij zei: "Stil mijn kind"

Vecht alsjeblieft niet, je geloof is geen redding!

Wat is erger

Een fatale kus of langzame verstikking?

Ik moet eten, dus jij moet dood

Dit is de natuurlijke volgorde

Lammeren naar de slacht»

Ineengedoken in hun prikkeldraadpennen

Deze bange konijnen krimpen ineen

Wat een kortstondig comfort daglicht brengt

De kaken van de nacht verslinden

Overschaduwd door hun verwrongen kruis

Ze gaan zitten om te dineren

Zichzelf overgeven aan het bloed

Van de laatste lijn van David

Buiten in de ijzige dageraad

Koude schildwachten durven zich niet af te vragen waarom

Wanneer de dageraad de reveille brengt

Hun officieren in slaap liegen?

Ze riep: «Heilige Vader, red de kinderen»

Van het door jou gekozen land

Van de doden die deze aarde bewandelen

Levende gruwelen

We kunnen niet vechten tegen wat niet kan worden gedood

Alleen de sterkste overleven

(En het kwaad sterft nooit)»