Karmageddon (The Suffering Silence) - Skyclad

Awake at the souls midnight, I seek that I may find

An amicable separation from this state of mind

My sins so unoriginal they cannot be forgiven

This overwhelming sense of doubt from me all hope has driven

Ships at night we pass each other by one stormy crossing

Now in dry-dock solitude we reminisce

And wait for trade winds that will guide us

'cross the ocean that divides us

Pray that time and tide unite us not one moment too late

With all my coins cast in your fountain I have wished on falling stars

Remembered times together when the minutes seemed like ours

The strangest things can happen on the way to paradise

Where the grass is always greener on the other side of life

Forever held in this dilemma I see no escape

When misery awaits me down whichever path I take

No prima-donnas are allowed in this menage-a-trois

So will someone please accept us for the naive fools we are

Caught between the Devil and the deep blue sea

I’m not waving — I am drowning, someone rescue me

Life’s tides drag me always deeper down (I'm sinking fast)

The question is no longer whether I will die

But how long will I last

I scream out to the brooding stormclouds heavy with despair

Yet know they hold no answers, there’s no silver hiding there

Destiny has turned the key and locked the gates of heaven

But Kismet is the combination to my Karmageddon

Contemplation on my isolation

Immolation by my desolation

I spiral down the cortex vortex

Though to live this live I shan’t be forced

I’ll break my vow of silence

Race towards the holocaust

Absence makes the heart grow fonder

Where the heart lies, there is home

But I am lost and have no shelter

Nothing I can call my own

This soul consumed by inside outrage never had a choice

An anger cloaked, choked into silence, seeks an estranged voice

To excommunicate my conscience, reprieve the condemned

And summon courage to admit that all good things must end

The end

Wakker om middernacht, ik zoek dat ik kan vinden

Een minnelijke scheiding van deze gemoedstoestand

Mijn zonden zijn zo onorigineel dat ze niet kunnen worden vergeven

Dit overweldigende gevoel van twijfel van mij heeft alle hoop gedreven

Schepen 's nachts passeren we elkaar via een stormachtige oversteek

Nu in eenzaamheid in het droogdok halen we herinneringen op

En wacht op passaatwinden die ons zullen leiden

'steek de oceaan over die ons scheidt'

Bid dat tijd en tij ons niet één moment te laat verenigen

Met al mijn munten gegoten in je fontein heb ik vallende sterren gewenst

Herinnerde tijden samen toen de minuten van ons leken

Op weg naar het paradijs kunnen de vreemdste dingen gebeuren

Waar het gras altijd groener is aan de andere kant van het leven

Voor altijd in dit dilemma gehouden, ik zie geen ontsnapping

Wanneer ellende op me wacht, welk pad ik ook neem

Er zijn geen prima-donna's toegestaan ​​in deze menage-a-trois

Dus wil iemand ons accepteren voor de naïeve dwazen die we zijn?

Gevangen tussen de duivel en de diepblauwe zee

Ik zwaai niet — ik verdrink, iemand red me

De getijden van het leven slepen me altijd dieper naar beneden (ik zak snel weg)

De vraag is niet langer of ik zal sterven

Maar hoe lang zal ik het volhouden?

Ik schreeuw het uit naar de broeierige onweerswolken zwaar van wanhoop

Maar weet dat ze geen antwoorden hebben, er is geen zilver dat zich daar verstopt

Het lot heeft de sleutel omgedraaid en de poorten van de hemel op slot gedaan

Maar Kismet is de combinatie van mijn Karmageddon

Overpeinzing over mijn isolement

Opoffering door mijn verlatenheid

Ik spiraal door de vortex van de cortex

Maar om dit leven te leven, zal ik niet gedwongen worden

Ik zal mijn gelofte van stilte verbreken

Race naar de holocaust

Afwezigheid doet het hart groeien

Waar het hart ligt, is thuis

Maar ik ben verdwaald en heb geen onderdak

Niets dat ik het mijne kan noemen

Deze ziel verteerd door innerlijke verontwaardiging heeft nooit een keuze gehad

Een woede gehuld, verstikt in stilte, zoekt een vervreemde stem

Om mijn geweten te excommuniceren, moet u de veroordeelde uitstel van betaling geven

En moed verzamelen om toe te geven dat aan alle goede dingen een einde moet komen

Het einde