36 и 5 - Сергей Михалков

У меня опять:

Тридцать шесть и пять!

Озабоченно и хмуро

Я на градусник смотрю:

Где моя температура?

Почему я не горю?

Почему я не больной?

Я здоровый!

Что со мной?

У меня опять:

Тридцать шесть и пять!

Живот потрогал — не болит!

Чихаю — не чихается!

И кашля нет!

И общий вид

Такой, как полагается!

И завтра ровно к девяти

Придется в школу мне идти

И до обеда там сидеть —

Читать, писать и даже петь!

И у доски стоять, молчать,

Не зная, что мне отвечать…

У меня опять:

Тридцать шесть и пять!

Я быстро градусник беру

И меж ладоней долго тру,

Я на него дышу, дышу

И про себя прошу, прошу:

«Родная, миленькая ртуть!

Ну, поднимись еще чуть-чуть!

Ну, поднимись хоть не совсем —

Остановись на `тридцать семь`»!

Прекрасно!

Тридцать семь и два!

Уже кружится голова!

Пылают щеки (от стыда!)…

— Ты нездоров, мой мальчик?

— Да!…

Я опять лежу в постели —

Не велели мне вставать.

А у меня на самом деле —

Тридцать шесть и пять!

ik heb weer:

Zesendertig en vijf!

Bezorgd en somber

Ik kijk naar de thermometer

Waar is mijn temperatuur?

Waarom brand ik niet?

Waarom ben ik niet ziek?

Ik ben gezond!

Wat is er met mij gebeurd?

ik heb weer:

Zesendertig en vijf!

Ik raakte mijn maag aan - het doet geen pijn!

Ik nies - ik nies niet!

En geen hoest!

en algemeen beeld

Zoals het hoort!

En morgen precies om negen uur

ik moet naar school gaan

En daar zitten tot het avondeten -

Lezen, schrijven en zelfs zingen!

En sta aan het bord, zwijg,

Niet wetend wat te antwoorden...

ik heb weer:

Zesendertig en vijf!

Ik pak snel een thermometer

En tussen de handpalmen wrijf ik lang,

Ik adem op hem, ik adem

En ik vraag me af, ik vraag:

“Lieve, mooie kleine kwik!

Nou, nog een beetje opstaan!

Nou, sta op in ieder geval niet helemaal -

Stop bij `zevenendertig`!

Perfect!

Zevenendertig en twee!

Nu al duizelig!

Wangen branden (van schaamte!) ...

Ben je ziek, mijn jongen?

- Ja!…

Ik lig weer in bed

Ze zeiden niet dat ik moest opstaan.

En ik heb eigenlijk

Zesendertig en vijf!