Visions of Johanna - Robyn Hitchcock

Ain’t it just like the night to play tricks when you’re tryin' to be so quiet?

We sit here stranded, though we’re all doin' our best to deny it

And Louise holds a handful of rain, temptin' you to defy it

Lights flicker from the opposite loft

In this room the heat pipes just cough

The country music station plays soft

But there’s nothing, really nothing to turn off

Just Louise and her lover so entwined

And these visions of Johanna that conquer my mind

In the empty lot where the ladies play blindman’s bluff with the key chain

And the all-night girls they whisper of escapades out on the «D"train

We can hear the night watchman click his flashlight

Ask himself if it’s him or them that’s really insane

Louise, she’s all right, she’s just near

She’s delicate and seems like the mirror

But she just makes it all too concise and too clear

That Johanna’s not here

The ghost of 'lectricity howls in the bones of her face

Where these visions of Johanna have now taken my place

Now, little boy lost, he takes himself so seriously

He brags of his misery, he likes to live dangerously

And when bringing her name up

He speaks of a farewell kiss to me

He’s sure got a lotta gall to be so useless and all

Muttering small talk at the wall while I’m in the hall

How can I explain?

Oh, it’s so hard to get on

And these visions of Johanna, they kept me up past the dawn

Inside the museums, Infinity goes up on trial

Voices echo this is what salvation must be like after a while

But Mona Lisa musta had the highway blues

You can tell by the way she smiles

See the primitive wallflower freeze

When the jelly-faced women all sneeze

Hear the one with the mustache say, «Jeeze

I can’t find my knees»

Oh, jewels and binoculars hang from the head of the mule

But these visions of Johanna, they make it all seem so cruel

The peddler now speaks to the countess who’s pretending to care for him

Sayin', «Name me someone that’s not a parasite and I’ll go out and say a prayer

for him»

But like Louise always says

«Ya can’t look at much, can ya man?»

As she, herself, prepares for him

And Madonna, she still has not showed

We see this empty cage now corrode

Where her cape of the stage once had flowed

The fiddler, he now steps to the road

He writes ev’rything’s been returned which was owed

On the back of the fish truck that loads

While my conscience explodes

The harmonicas play the skeleton keys and the rain

And these visions of Johanna are now all that remain

Is het niet net als de nacht om trucjes uit te halen als je zo stil probeert te zijn?

We zitten hier gestrand, hoewel we allemaal ons best doen om het te ontkennen

En Louise houdt een handvol regen vast, die je verleidt om het te trotseren

Lichten flikkeren van de tegenoverliggende loft

In deze kamer hoesten de warmtepijpen gewoon

Het countrymuziekstation speelt zacht

Maar er is niets, echt niets om uit te schakelen

Alleen Louise en haar minnaar zo verstrengeld

En deze visioenen van Johanna die mijn geest veroveren

Op het lege perceel waar de dames blindemannetje spelen met de sleutelhanger

En de meisjes die de hele nacht door fluisteren over escapades in de D-trein

We horen de nachtwaker op zijn zaklamp klikken

Vraag zichzelf af of hij of zij echt gek is

Louise, ze is in orde, ze is vlakbij

Ze is delicaat en lijkt de spiegel

Maar ze maakt het gewoon allemaal te beknopt en te duidelijk

Dat Johanna er niet is

De geest van 'lektriciteit huilt in de botten van haar gezicht'

Waar deze visioenen van Johanna nu mijn plaats hebben ingenomen

Nu, kleine jongen verdwaald, hij neemt zichzelf zo serieus

Hij schept op over zijn ellende, hij leeft graag gevaarlijk

En bij het ter sprake brengen van haar naam

Hij heeft het over een afscheidskus voor mij

Hij heeft zeker een hoop lef om zo nutteloos te zijn en zo

Kletspraatjes aan de muur mompelen terwijl ik in de hal ben

Hoe kan ik het uitleggen?

Oh, het is zo moeilijk om verder te komen

En deze visioenen van Johanna hielden me wakker tot in de vroege uurtjes

In de musea gaat Infinity op proef

Stemmen echo dit is hoe verlossing na een tijdje moet zijn

Maar Mona Lisa Musta had de snelwegblues

Je kunt het zien aan de manier waarop ze lacht

Zie de primitieve muurbloem bevriezen

Wanneer de gelei-gezicht vrouwen allemaal niezen

Hoor degene met de snor zeggen: "Jeeze"

Ik kan mijn knieën niet vinden»

Oh, juwelen en verrekijkers hangen aan het hoofd van de muilezel

Maar deze visioenen van Johanna, ze laten het allemaal zo wreed lijken

De marskramer praat nu met de gravin die doet alsof ze voor hem zorgt

Sayin', «Noem me iemand die geen parasiet is en ik ga naar buiten en zeg een gebed

voor hem"

Maar zoals Louise altijd zegt

"Je kunt niet veel kijken, hè man?"

Terwijl zij zich op hem voorbereidt

En Madonna, ze is nog steeds niet komen opdagen

We zien deze lege kooi nu corroderen

Waar haar cape van het podium ooit had gestroomd

De violist, hij stapt nu op de weg

Hij schrijft dat alles is teruggegeven dat verschuldigd was

Op de achterkant van de visvrachtwagen die laadt

Terwijl mijn geweten explodeert

De mondharmonica's spelen de lopers en de regen

En deze visioenen van Johanna zijn nu het enige dat overblijft