Nature morte - Robert

J’ai froisse mon visage

Le temps n’y est pour rien

J’ai deuit noe image

L’ai deuit de mes mains

Et demain si tu viens

Si tu frappes a ma porte

Ne sois pas etonne

Je suis de nature morte

Mes larmes sur mon visage

Sont des vagues

Et mes mains

Comme des lames de fond

M’eloignent de toi sans fin

Je ne puis revenir

Ne suis pas assez forte

Noyee loin du rivage

Je suis de nature morte

Comme le temps s’ecoule

Comme s’eloigne la foule

Je voulais te dire

Le meilleur pas le pire

Mais les mots m’emportent

Je suis de nature morte

Dans l’univers de marbre

Ou vivait noe amour

Le sol est infertile

Et cela pour toujours

Je ne chercherai plus

A enfanter des pierres

Il faut fermer la porte

Je suis de nature morte

Ik verfrommelde mijn gezicht

Tijd is niets

Ik heb acht noe foto

Gekregen uit mijn handen

En morgen als je komt

Als je op mijn deur klopt

Wees niet verbaasd

Ik ben stilleven

Mijn tranen op mijn gezicht

zijn golven

en mijn handen

Zoals de grond zwelt

Houd me eindeloos van je weg

Ik kan niet terugkomen

ik ben niet sterk genoeg

Verdronken van de kust

Ik ben stilleven

Naarmate de tijd verstrijkt

Als de menigte weggaat

Ik wilde je vertellen

De beste niet de slechtste

Maar de woorden voeren me weg

Ik ben stilleven

In de wereld van marmer

Waar woonde onze liefde?

De grond is onvruchtbaar

En dit voor altijd

Ik zal niet meer zoeken

Om stenen te baren

Je moet de deur sluiten

Ik ben stilleven