Junebug - Robert Francis

Junebug, I remember everything

The blue carpeted floors, the tall wooden doors

I held you in my arms

Junebug, I’d burn down a picture of a house

Say it was ours, when we didn’t need it anymore

And that was when I loved you best

We were kids then

We shouldn’t think about the rest

You’d put the moon in a basket on your bike front by the coast

The way your face lit up in pale grief you were a ghost

You liked to play with darkness, all the universe could give

I was the home you once tried to escape, the dark in which you lived

And soon they’d find you laying there on several different homes

They’d find you laying on their porches, did you need to use the phone?

And lure you into their rooms

That was the last I heard of June

And that was love I could not allow

You were beautiful then

You’re just a coke jaw now

I remember everything (x3)

You were beautiful then

I’m still in too deep

Junebug, ik herinner me alles

De blauwe vloerbedekking, de hoge houten deuren

Ik hield je in mijn armen

Junebug, ik zou een foto van een huis platbranden

Stel dat het van ons was, toen we het niet meer nodig hadden

En toen hield ik het meest van je

We waren toen nog kinderen

We moeten niet aan de rest denken

Je zou de maan in een mand op je fiets aan de kust zetten

Zoals je gezicht oplichtte in bleek verdriet dat je een geest was

Je speelde graag met duisternis, alles wat het universum kon geven

Ik was het huis waar je ooit aan probeerde te ontsnappen, het donker waarin je leefde

En al snel zouden ze je daar in verschillende huizen vinden

Ze zouden je op hun veranda vinden, moest je de telefoon gebruiken?

En je naar hun kamers lokken

Dat was het laatste waar ik van hoorde in juni

En dat was liefde die ik niet kon toestaan

Je was mooi toen

Je bent nu gewoon een colakaak

Ik herinner me alles (x3)

Je was mooi toen

Ik zit er nog steeds te diep in