Gondolatköd - Rizon, Kevlar

Beleőrülök lassan, úgy üvölt a csend, halkan ordít a magány, porrá válok

Elveszek néha a gondolatködben, egy rózsa jut eszembe, hozzá szállok

Fekete lepel fekszik fel az égre, látom édesanyám, Ő nincs ma már

Semmivé válik a boldogság, de hamvaiból feltámadó főnixmadár

Ha tudod, hogy hogy kell simogatni, soha nem szúr meg a test, a rózsatövis

Ha ismerni akarsz, gyere közel!

Messziről nézve kis pontok az égen a csillagok

is

Néha a méz is szürke és keserű

Néma az ész, remegnek a kezek és a szív helyett is beszél egy hegedű

Melankólia a papírra vetve

A tinta szabad akarata hasít a csendbe

A hajnal moraja képzi az álmot

Amíg a gondolatköd két fia tátog

Részeg síneken vezet az élet, éppen színezek egy fekete képet

A gondolatköd most magába ránt, üres szem a szavamban talált magányt

Árnyékként kúszik a gyertya lángja, a zord fény a szívemet megtalálta

Kihalt a ritmus, kábit a dallam, de a zene földjén soha nem fázik a talpam

Pókháló fogta fel a felém sebesen haladó szilánkot

És az álom utáni ébredés megölt bennem egy egész világot

Egy homokszem vagyok, Te vagy a homokóra, a tegnapban élek, de jön az osonó ma

A világ erdejében csak egy zokogó fa, de egyszer felállok Én is a dobogóra

Melankólia a papírra vetve

A tinta szabad akarata hasít a csendbe

A hajnal moraja képzi az álmot

Amíg a gondolatköd két fia tátog

Talán a szeretettől fogunk egy napon mindannyian szétmorzsolódni

Lehet bántó akkor is ha szép, a kés is éles, hiába rúzsozod ki

Minden ölelése meleg, de véres, játszol vele pedig az életed véges

Telnek a percek, telnek az órák, a társadalom börtönében hervadnak rózsák

Széttépnek a virágszirmok, suttogják hogy a világ gyilkos

Bilincs a tegnap nem enged járni, pedig szeretnék az egekbe szállni

Itt van a gondolat két fia, akiknek a lelke már szépia

Itt van a gondolat két fia, látod?

A zene rólunk letépi a láncot

Melankólia a papírra vetve

A tinta szabad akarata hasít a csendbe

A hajnal moraja képzi az álmot

Amíg a gondolatköd két fia tátog

Ik word langzaam gek, de stilte huilt, de eenzaamheid brult zachtjes, ik verander in stof

Soms verdwaal ik in de mist van mijn gedachten, een roos komt in me op, ik ga ernaar toe

Een zwarte lijkwade stijgt naar de hemel, ik zie mijn moeder, ze is vandaag weg

Geluk wordt niets, maar de feniks herrijst uit zijn as

Als je weet hoe je het lichaam moet strelen, zal de rozendoorn je nooit steken

Als je het wilt weten, kom dan in de buurt!

Van veraf gezien zijn de sterren kleine puntjes aan de hemel

te

Soms is de honing ook grauw en bitter

De geest is stil, de handen trillen en een viool spreekt in plaats van het hart

Melancholie op papier

De vrije wil van de inkt scheurt de stilte in

Het geruis van de dageraad vormt de droom

Terwijl de twee zonen van je geest gapen

Het leven is op een dronken spoor, ik kleur gewoon een zwart plaatje

De mist van mijn gedachten overspoelde me nu, een leeg oog vond eenzaamheid in mijn woorden

De kaarsvlam kruipt als een schaduw, het harde licht heeft mijn hart gevonden

Het ritme is dood, de melodie is bedwelmd, maar mijn voeten krijgen nooit koude in het land van de muziek

Een spinnenweb ving de scherf die op me af snelde

En wakker worden nadat de droom een ​​hele wereld in mij doodde

Ik ben een zandkorrel, jij bent de zandloper, ik leef in gisteren, maar vandaag komt eraan

Ik ben maar een huilende boom in het bos van de wereld, maar ooit zal ik ook op het podium staan

Melancholie op papier

De vrije wil van de inkt scheurt de stilte in

Het geruis van de dageraad vormt de droom

Terwijl de twee zonen van je geest gapen

Misschien zal liefde ons op een dag allemaal uit elkaar doen vallen

Het kan pijn doen, ook al is het mooi, het mes is scherp, hoeveel lippenstift je er ook op smeert

Al zijn knuffels zijn warm maar bloederig, en je speelt een eindig leven met hem

Minuten gaan voorbij, uren gaan voorbij, rozen verwelken in de gevangenis van de samenleving

De bloembladen scheuren uit elkaar en fluisteren dat de wereld een moordenaar is

Handboeien laten me gisteren niet lopen, ook al wil ik de lucht in

Hier zijn twee zonen van het denken, wiens zielen al sepia zijn

Hier zijn de twee zonen van het denken, zie je?

Muziek breekt de keten van ons

Melancholie op papier

De vrije wil van de inkt scheurt de stilte in

Het geruis van de dageraad vormt de droom

Terwijl de twee zonen van je geest gapen