Улисс - Ресторатор

Нет меня.

Если кто-то понимает сколько лирики мелькало в этом теле великана.

Я бы вырвал этот камень из грудного камневала, я бы выбрал этот камень, но не

вырвался из камня.

Мне не вылезти из рамок.

Не закрасить позитивом то, что черным написано.

И вы не

стирайте.

Не старайтесь быть чьими-то мыслями.

Нет меня.

Только берег отдалился, когда весла почуяли сушу под лодкою.

Меня

сушит этот ветер и вода соленой жижей забурлила уже где-то над глоткою.

Твоя карта обманула, мы же просто обогнули этот остров сирен.

Мне казалось

опасности нет, пробоины в корпусе, мигом на берег.

по мертвой земле

Я вкушаю аромат падших.

Их улыбки в запекшейся патоке.

Словно шепчут мне

помоги, помоги, помоги нам По могилам ушедших товарищей отчечеченный шаг

прижимает к земле черепа или кости таких же.

Там где плоть не успела истлеть

прохожу по смиреющей жиже.

Хорошо что в этой куче нет меня.

Для меня еще не сложена куча.

Наш владыка

всегда подставлял все срамные места с криком Бессаме Мучо.

Мне придется разобраться в себе.

Мне придется разобраться на части.

Быть живым

в этой смертной дыре.

В этой грязной игре я всегда проигравший.

Но пока меня нет.

Я еще не придумал себя.

Я игрок и я ставлю все фишки на нихиль

Шарик покажет на них или кажет на выход.

Будет что будет, мы нищие, так что

терять уже нечего.

Ни человечного в нас ни осталось ни вечного.

Ни чужого, ни личного.

Ни большого,

ни даже приличного,

Значит обычно всё.

Значит так вышло.

Значит мы лишние на этом чертовом

празднике жизни.

Значит, мы лишние.

Этот остров затерялся в океане на страницах фолианта с артефактом под защитой

минотавра, в лабиринте заплетенном аккуратно в кокон нити Ариадны.

ну а рядом

варианты неверных путей, их мы выбрали сами в проклятой судьбе.

Огромный паук

обвивает тебя паутиной, значит удачи хватает не всем.

Нет меня.

если ты еще надеялась на месяцы медовые, закаты и прибои, быть

невестою рябою, Я с тобою только если разгадаю этот шифр и открою

переполненный богатствами ящик, в окружении охранников спящих грааль

воспарящий отражающий каменных ящеров защищающий кубок навязчиво.

Я пока не понимаю где я, я пока не понимаю кто я есть, но ведомый огнем Прометея,

продолжаю дорогу на вэст.

Этот маленький крест, в уголке старой карты для меня

есть финал как инфаркт миокарда, для барда оправданный бартер, но так нужно

вернуться обратно.

Нет меня.

Я не вижу отраженья в мертвых водах этих влажных озер это страшный

позор, не найти то богатство, тот свет что нас вёл.

И вернуться обратно без счастья

Вот финальный этап позади этот крест и сундук,упирается в верх скала, после

долгой дороги вернемся домой, обнимая старинное зеркало.

Но пока меня нет.

Я еще не придумал себя.

Я игрок и я ставлю все фишки на нихиль

Шарик покажет на них или кажет на выход.

Будет что будет, мы нищие, так что

терять уже нечего.

Ни человечного в нас ни осталось ни вечного.

Ни чужого, ни личного.

Ни большого,

ни даже приличного,

Значит обычно всё.

Значит так вышло.

Значит мы лишние на этом чертовом

празднике жизни.

Значит, мы лишние.

Ik ben hier niet.

Als iemand begrijpt hoeveel teksten er in het lichaam van deze reus flitsten.

Ik zou deze steen van de borststoner plukken, ik zou deze steen kiezen, maar niet

brak uit de steen.

Ik kan niet uit de doos komen.

Overschilder niet met positief wat in het zwart is geschreven.

En jij niet

wissen.

Probeer niet de gedachten van iemand anders te zijn.

Ik ben hier niet.

Alleen de kust bewoog weg toen de riemen land onder de boot voelden.

Mij

deze wind droogt op en het water begint, als een zoute brij, al ergens boven de keel te koken.

Je kaart is bedrogen, maar we hebben dit eiland van sirenes net omcirkeld.

Het leek mij

er is geen gevaar, gaten in de romp, direct aan wal.

op de dode aarde

Ik proef de geur van de gevallenen.

Hun glimlach is in aangekoekte melasse.

Alsof je tegen me fluistert

help, help, help ons Op de graven van de overleden kameraden, een gemarkeerde stap

drukt de schedels of botten daarvan tegen de grond.

Waar het vlees geen tijd had om te rotten

Ik loop door de nederige modder.

Het is maar goed dat ik niet in deze stapel zit.

Bij mij is het nog niet gestapeld.

Onze Heer

verving altijd alle schandelijke plaatsen door een kreet naar Bessame Mucho.

Ik zal mezelf moeten ordenen.

Ik zal het in stukjes moeten sorteren.

Om te leven

in dit dodenhol.

In dit vuile spel ben ik altijd de underdog.

Maar voor nu ben ik weg.

Ik ben er zelf nog niet uit.

Ik ben een speler en ik zet al mijn chips op nihil

De bal zal naar hen of naar de uitgang wijzen.

Wat zal zijn, we zijn bedelaars, dus

er is niets meer te verliezen.

Noch het menselijke, noch het eeuwige blijft in ons.

Noch van iemand anders, noch persoonlijk.

Geen grote

niet eens fatsoenlijk

Dus dat is meestal alles.

Dus zo is het gebeurd.

Dus we zijn overbodig op deze verdomme

viering van het leven.

We zijn dus overbodig.

Dit eiland is verloren in de oceaan op de pagina's van een boekdeel met een beschermd artefact

minotaurus, in een labyrint netjes geweven in een cocon van Ariadne's draad.

nou ja, dichtbij

opties voor de verkeerde paden, die hebben we zelf in een verdomd lot gekozen.

enorme spin

wikkelt je in een web, wat betekent dat niet iedereen genoeg geluk heeft.

Ik ben hier niet.

als je nog steeds hoopte op huwelijksreismaanden, zonsondergangen en surfen, wees dan

pokdalige bruid, ik ben alleen bij je als ik dit cijfer oplos en open

doos vol met rijkdom, omringd door bewakers slapende graal

de stijgende reflecterende steenhagedissen die de beker angstaanjagend beschermen.

Ik begrijp nog steeds niet waar ik ben, ik begrijp nog niet wie ik ben, maar geleid door het vuur van Prometheus,

Ik vervolg de weg naar het westen.

Dit kleine kruis, in de hoek van een oude kaart voor mij

er is een einde zoals een hartinfarct, ruilhandel is gerechtvaardigd voor een bard, maar het is noodzakelijk

ga terug.

Ik ben hier niet.

Ik zie geen reflecties in het dode water van deze natte meren, het is eng

schande, niet om die rijkdom te vinden, dat licht dat ons leidde.

En kom terug zonder geluk

Hier is de laatste etappe achter dit kruis en deze borst, rust tegen de top van de rots, na

lange weg terug naar huis, knuffelend een oude spiegel.

Maar voor nu ben ik weg.

Ik ben er zelf nog niet uit.

Ik ben een speler en ik zet al mijn chips op nihil

De bal zal naar hen of naar de uitgang wijzen.

Wat zal zijn, we zijn bedelaars, dus

er is niets meer te verliezen.

Noch het menselijke, noch het eeuwige blijft in ons.

Noch van iemand anders, noch persoonlijk.

Geen grote

niet eens fatsoenlijk

Dus dat is meestal alles.

Dus zo is het gebeurd.

Dus we zijn overbodig op deze verdomme

viering van het leven.

We zijn dus overbodig.