Голоса - Ресторатор

Вчера курил больше обычного,

Смотрел на детскую площадку сверху, как-то непривычно всё

Запутался как макраме мой микромир, на миг родимый город превратился в дым и я курю один.

Там под ногами то ли реки с берегами, лекарь с перегаром или пекарь семенит сквозь снег ногами

Пытаясь прокормить семью готовит торт, я не уверен на все сто, ведь просто зрение уже не то.

И пока время уставившись замерло, мой уголек ласкает глаз через оптику снайпера

Он обжигает мои пальцы.

А кому сейчас легко?

Кому легко?

Наверно тем, кто так нетерпеливо сдался

Я с этого балкона смотрел вниз по-разному.

Я видел себя в небе либо по земле размазанным

И чьи глаза размокнут раньше в платочке сиреневом, зависит в большей степени как правило от точки зрения

Вот и сейчас линия глаз смотрит чуть ниже, чем следует.

Выпадет шанс может у нас или чуть раньше выпадет тело

Выброси это.

Как мысль.

Как мусор.

Как это?

Как грустно.

Капитан, кажется, мы падаем.

А я не слышал их речь ранее.

Решил лечь пьяный, утро снимало боль через матрицу камеры

В очередной раз позабыв всю череду событий

Постараюсь их восстановить, чтобы опять забыть их.

Приехав с трипа домой истрепав до мозга костей язык с одним из гостей бара

Я был на бровях, и еле проснувшись в такси, сумев заползти домой и понял.

Мало!

Ощупавши каждый кусочек стены, здрасьте нынче видела бы меня мама

Я смог пригубить из запасов спиртных из-за пазух привык доставать и пить в жало.

И дойдя до кровати часа в три, дабы не потревожить тех, кто уже внутри видит пятый сон может

Закрыл глаза и уснуть думалось.

Вспомнил молодость, задумал глупость, потом думал рифму на жимолость.

Хоть и ножи малость изрезали быт в лоскуты, на ласку ты рассчитывай, если только обласкан финансами

Давайте все-таки вернемся к началу истории.

Да они просто проникли в мою голову и начали спорить

На темы гидролиза пластика, теории насморка, стафф для вязания и еще чего-то странного

Хоть и гнал я их, пытался отвлечься, голоса становились громче и тезисы жестче и я полночи

Слушал как спятивший точно.

Невзирая на мой, неустанный покой этот вой продолжал будоражить мой разум

То по очереди, вели диалоги или резко толпой начинали орать сразу

Я не мог их прогнать хоть и грамотно слать я пытался давно, дабы отвоевать базу

Так и жил с ними ночь, чтобы точно к утру войти в лучшую ту жизненную фазу.

Так и живем.

Я плюс те двое.

немного спокойнее что ли.

Слушаю речи, потом вместе смолим на балконе конечно

Под скрип качели молчим.

Смотрим на сон района хоть в нас он и не внушает покоя.

Стоим и курим я и те двое

Нам нужно реже встречаться, ну хотя бы раз в двадцать.

Когда впервые раздался их голос, Я думал, что сможем расстаться и жить порознь

Но с тех пор осень менялась на осень и мы готовились к бою.

В моей голове, я и те двое

Gisteren rookte ik meer dan normaal

Ik keek van boven naar de speeltuin, alles is op de een of andere manier ongewoon

Mijn microkosmos raakte in de war als macramé, even veranderde mijn geboortestad in rook en rook ik alleen.

Daar, onder je voeten, ofwel rivieren met oevers, een dokter met een damp of een bakker hakt met zijn voeten door de sneeuw

Hij probeert zijn gezin te eten te geven, hij kookt een cake, ik weet het niet honderd procent zeker, want mijn gezichtsvermogen is gewoon niet hetzelfde.

En terwijl de tijd bevroren staat te staren, streelt mijn sintel het oog door de optiek van een sluipschutter

Het brandt aan mijn vingers.

En wie is er nu makkelijk?

Wie is makkelijk?

Waarschijnlijk degenen die zo ongeduldig opgaven

Vanaf dit balkon keek ik op verschillende manieren naar beneden.

Ik zag mezelf in de lucht of gesmeerd op de grond

En wiens ogen eerder nat worden in een lila zakdoek, hangt in de regel in grotere mate af van het gezichtspunt

En nu ziet de lijn van de ogen er iets lager uit dan zou moeten.

Er komt een kans, misschien valt ons lichaam wat eerder uit

Gooi het weg.

Als een gedachte.

Zoals afval.

Zoals dit?

Wat verdrietig.

Kapitein, het lijkt erop dat we vallen.

Ik had ze nog niet eerder horen praten.

Ik besloot dronken te gaan liggen, de ochtend nam de pijn weg door de cameramatrix

Wederom de hele reeks gebeurtenissen vergeten

Ik zal proberen ze te herstellen om ze weer te vergeten.

Thuisgekomen van de reis, gerafeld tot op het bot met een van de gasten van de bar

Ik zat op mijn wenkbrauwen en werd amper wakker in een taxi, nadat ik erin was geslaagd naar huis te kruipen en het te begrijpen.

Enkele!

Elk stukje van de muur voelend, hallo, nu zou mijn moeder me zien

Ik kon nippen aan de voorraden alcohol vanwege de sinussen die ik kreeg en dronk in een steek.

En om drie uur het bed te hebben bereikt, om degenen die de vijfde droom binnenin al zien, niet te storen,

Hij sloot zijn ogen en dacht eraan om in slaap te vallen.

Ik herinnerde me mijn jeugd, ik dacht stompzinnigheid, en toen bedacht ik een rijm voor kamperfoelie.

Hoewel de messen het leven een beetje aan flarden snijden, reken je op genegenheid, als je maar vriendelijk met financiën omgaat

Laten we teruggaan naar het begin van het verhaal.

Ja, ze kwamen net in mijn hoofd en begonnen ruzie te maken

Over de onderwerpen van plastic hydrolyse, de theorie van verkoudheid, breiwerk en iets anders vreemds

Hoewel ik ze reed, probeerde ik mezelf af te leiden, de stemmen werden luider en de stellingen waren harder, en ik

Ik luisterde als een gek.

Ondanks mijn rusteloze rust bleef dit gehuil door mijn hoofd spoken.

Toen voerden ze een voor een dialogen of plotseling begon de menigte tegelijk te schreeuwen

Ik kon ze niet wegjagen, hoewel ik ze lange tijd vakkundig probeerde te sturen om de basis terug te winnen

En dus leefde hij de nacht bij hen, om tegen de ochtend de beste fase van dat leven in te gaan.

Zo leven we.

Ik plus die twee.

wat rustiger.

Ik luister naar toespraken, dan pitchen we natuurlijk samen op het balkon

Onder het gekraak van de schommel zijn we stil.

We kijken naar de droom van de wijk, ook al wekt die bij ons geen rust.

We staan ​​en roken mij en die twee

We hoeven elkaar minder vaak te ontmoeten, nou ja, minstens eens in de twintig.

Toen hun stem voor het eerst klonk, dacht ik dat we uit elkaar konden gaan en apart van elkaar konden leven

Maar sindsdien is de herfst veranderd in de herfst en bereiden we ons voor op de strijd.

In mijn hoofd, ik en die twee