Framed Stretch Marks - Propaganda, Braille

Dimelo!

Eres mi Alma!

Siempre!

If I could I’d frame your stretch marks

You only get them two ways

Giving birth or dropping weight

Either way, serious pain

She is my pride, my bride

But before her vato my pride was my bride

The picture of endurance, gave birth to a miracle

Them lines are memorials, freedom from the torture

And pounds you put on were the defense mechanism

Like «Maybe if I was ugly, then he would stop touching me»

And you endured the teasing of a fat girl on a track team and kept running

Huh, you tuned out the ridicule and every calorie burn

A cause for celebration

Them lines are victory laps, eternal gold medals

When I see ‘em, I’m reminded of the freedom, I’m so proud of you

How can I ever question the strength and ever doubt you?

And your struggles inspire, it’s physical literature

But the pain who gave life with the scars

To prove it, if I could, I’d frame them

It isn’t love if it doesn’t hurt

If you don’t feel it, then it doesn’t work!

The pain removes the scales, pulls back the veil

The bruises in the blood will always tell the tale

Of the grace of grief, the beauty of brokenness

The piece of pain, the hope of hopelessness

The ease of emotion, the frame for the feelings

The scars and stretch marks, the proof of God’s healing

Yeah, the birth pains have changed

Stretched to the limits, stretched marks from giving birth

To the death of a cynic and cinematic

My emotions like motion pictures imagine

A world with no beauty in it, all I see is the negative

Undeveloped negatives, nothing worth framing in my frame of mind

It’s like an empty gallery with white painted walls

All the flaws are hidden, I just wanna adjust my focus

Cause all I ever noticed is the thorns on the roses

And it’s moments like this when my hope is misguided

And I’m looking for perfection in a place I can’t find it

My body bears the marks of missing the mark daily

The only hope I hold is knowing that my God will never fail me

Even though I fall short and that’s no tall tale

Now I drive my point home with that new car smell

I see beauty in the scars, like colors in a collage

The greatest love gave me life through His death on the cross, yeah!

It isn’t love if it doesn’t hurt

If you don’t feel it, then it doesn’t work!

The pain removes the scales, pulls back the veil

The bruises in the blood will always tell the tale

Of the grace of grief, the beauty of brokenness

The piece of pain, the hope of hopelessness

The ease of emotion, the frame for the feelings

The scars and stretch marks are the proof of God’s healing

Dimelo!

Eres mi Alma!

Siempre!

Als ik kon, zou ik je striae inlijsten

Je krijgt ze maar op twee manieren

Bevallen of afvallen

Hoe dan ook, ernstige pijn

Ze is mijn trots, mijn bruid

Maar voor haar vato was mijn trots mijn bruid

Het beeld van uithoudingsvermogen, baarde een wonder

Die lijnen zijn gedenktekens, bevrijding van de martelingen

En de kilo's die je opdeed, waren het verdedigingsmechanisme

Zoals "Misschien als ik lelijk was, zou hij me niet meer aanraken"

En je verdroeg het plagen van een dik meisje in een baanteam en bleef rennen

Huh, je hebt de spot en elke verbranding van calorieën uitgeschakeld

Een reden voor een feestje

Die lijnen zijn overwinningsronden, eeuwige gouden medailles

Als ik ze zie, moet ik denken aan de vrijheid, ik ben zo trots op je

Hoe kan ik ooit de kracht in twijfel trekken en ooit aan jou twijfelen?

En je worstelingen inspireren, het is fysieke literatuur

Maar de pijn die het leven schonk met de littekens

Om het te bewijzen, als ik kon, zou ik ze inlijsten

Het is geen liefde als het geen pijn doet

Als je het niet voelt, werkt het niet!

De pijn verwijdert de schubben, trekt de sluier terug

De blauwe plekken in het bloed zullen altijd het verhaal vertellen

Van de genade van verdriet, de schoonheid van gebrokenheid

Het stukje pijn, de hoop op hopeloosheid

Het gemak van emotie, het kader voor de gevoelens

De littekens en striae, het bewijs van Gods genezing

Ja, de weeën zijn veranderd

Tot het uiterste uitgerekt, striae vanaf de bevalling

Tot de dood van een cynicus en filmer

Mijn emoties, zoals films, stel je voor

Een wereld zonder schoonheid erin, alles wat ik zie is het negatieve

Onontwikkelde negatieven, niets dat het waard is om in mijn gemoedstoestand in te lijsten

Het is net een lege galerij met wit geschilderde muren

Alle gebreken zijn verborgen, ik wil gewoon mijn focus aanpassen

Want het enige dat me ooit is opgevallen, zijn de doornen aan de rozen

En op momenten als deze is mijn hoop misplaatst

En ik ben op zoek naar perfectie op een plek waar ik het niet kan vinden

Mijn lichaam draagt ​​de sporen van het dagelijks missen van het merkteken

De enige hoop die ik heb, is te weten dat mijn God me nooit in de steek zal laten

Ook al kom ik te kort en dat is geen groot verhaal

Nu rijd ik mijn punt naar huis met die nieuwe autogeur

Ik zie schoonheid in de littekens, zoals kleuren in een collage

De grootste liefde gaf me het leven door Zijn dood aan het kruis, ja!

Het is geen liefde als het geen pijn doet

Als je het niet voelt, werkt het niet!

De pijn verwijdert de schubben, trekt de sluier terug

De blauwe plekken in het bloed zullen altijd het verhaal vertellen

Van de genade van verdriet, de schoonheid van gebrokenheid

Het stukje pijn, de hoop op hopeloosheid

Het gemak van emotie, het kader voor de gevoelens

De littekens en striae zijn het bewijs van Gods genezing