Vienna - Pooh

Donna sul ponte alla porta dell’est:

Passa un filo di nuvole sugli occhiali di lei

Vienna leggera, catturami un’altra volta

Con i miei nodi da sciogliere

Fra le mani di lei

Aria d’argento soffia dall’Ungheria

Come un serpente domestico il Danubio va via

Vienna pastello, cancellami la frontiera

Con tutti i voli che partono

E ogni treno che va

Fari di sole fragile, occhi di smalto blu

E il passaporto pesa sempre più

Giugno dai muri tiepidi dietro le labbra di lei

Mentre mi prende e mi risponde e mi pretende qui

Donna alle spalle alla porta del sud

Ed un riflesso che scivola fra le ciglia di lei

Vienna sospesa nel sogno di luna nuova:

È una ferita fra gli alberi

L’autostrada che va

Sorsi di buio limpido bagnano gli occhi miei

Ma non so mai fermarmi, come mai?

Vienna di legno e fragole

Resta nel sogno con lei;

C'è un orizzonte troppo presente che mi pretende già

Vienna per niente

Per andarsene come al solito

Vrouw op de brug bij de oostelijke poort:

Haal een wolkje over haar bril

Licht Wenen, leg me weer vast

Met mijn knopen om los te maken

In haar handen

Zilveren lucht waait uit Hongarije

Als een huisslang gaat de Donau weg

Pastel Wenen, wis mijn grens

Met alle vluchten die vertrekken

En elke trein die gaat

Breekbare zonnekoplampen, blauwe emaille ogen

En het paspoort weegt steeds meer

Juni van de warme muren achter haar lippen

Terwijl hij me neemt en antwoordt en me hier eist

Vrouw achter bij de zuidelijke poort

En een reflectie die tussen haar wimpers glijdt

Wenen opgeschort in de nieuwe maan-droom:

Het is een wond in de bomen

De snelweg die gaat

Slokjes heldere duisternis maken mijn ogen nat

Maar ik weet nooit hoe ik moet stoppen, waarom?

Wenen gemaakt van hout en aardbeien

Blijf bij haar in de droom;

Er is een te aanwezige horizon die me al eist

Wenen voor niets

Om zoals gewoonlijk te vertrekken