Una donna normale - Pooh

Era tardi e la gente tornava

Il quartiere fuori ansimava rumori

Di ragazzi in moto su pezzi di prato

E bambini in gioco e le cene sul fuoco

E nello strano sole dell’ora legale

Dicevo: sei una donna speciale per me!

Le radio suonavano

Piano piano

L’aria di giugno si fece più viola

Spogliava il sogno ogni nuova parola

Disse è questo, senti è un gioco perdente

Toccai fra i denti un dolore impotente

Le finestre di fronte sbattevano al vento

Pensai soltanto: che ne facciamo di noi

E le radio suonavano

Taglia il tempo come falce

Sembri forte e ti travolge

Lei chinò la voce e disse: mi dispiace

È una storia senza testa

È un bel sogno che non basta

Sai da solo quel che c’era e quel che resta

Dissi piano: dammi una mano

Eravamo in tanti, non c'è più nessuno

E vado avanti solo in un rovo di gente

In mezzo alla vita a sognare per niente

Le finestre di fronte occhi nel sole

Lei disse: sono una donna normale ormai

Le radio suonavano

Taglia il tempo come falce

Sembri forte e ti travolge

Separò gli sguardi e disse: è troppo tardi

Prima è stato quel che è stato

E sarà da ricordare

Ma le storie vere non le puoi cambiare

Dissi piano: dammi una mano

A sentirmi ancora come eravamo

Disse io non posso farci più niente

Bruciava rosso il cielo a ponente

E fu del tutto sera e qualcuno tornava

Tornava presto, e il resto fu andare via

Het was laat en mensen kwamen terug

De buurt buiten was hijgende geluiden

Van jongens op motorfietsen op grasvelden

En spelende kinderen en diners op het vuur

En in de vreemde zomerzon

Ik zei: je bent een bijzondere vrouw voor mij!

De radio's speelden

Heel stil

De lucht van juni werd paarser

Elk nieuw woord ondermijnde de droom

Zei is dit, voel dat het een verloren spel is

Ik voelde hulpeloze pijn tussen mijn tanden

De voorramen klapperden in de wind

Ik dacht gewoon: wat doen we met ons

En de radio's speelden

Snijd de tijd als een zeis

Je ziet er sterk uit en het overweldigt je

Ze dempte haar stem en zei: het spijt me

Het is een verhaal zonder hoofd

Het is een mooie droom die niet genoeg is

Je weet zelf wat er was en wat er nog is

Ik zei zachtjes: geef me een hand

We waren met velen, er is niemand meer

En ik ga alleen verder in een braamstruik van mensen

Midden in het leven voor niets dromen

De ramen kijken uit op ogen in de zon

Ze zei: ik ben nu een normale vrouw

De radio's speelden

Snijd de tijd als een zeis

Je ziet er sterk uit en het overweldigt je

Hij keek weg en zei: het is te laat

Eerst was het wat het was

En het zal zijn om te onthouden

Maar echte verhalen kun je niet veranderen

Ik zei zachtjes: geef me een hand

Om nog steeds het gevoel te hebben dat we waren

Hij zei dat ik er niets meer aan kan doen

De westelijke hemel brandde rood

En het was nogal avond en er kwam iemand terug?

Hij kwam vroeg terug, en de rest zou weggaan