The Suitcase (Tutto alle tre) - Pooh

I see your suitcase standing near the doorway

The same one that you had the night you came here

And i remember how i ran down seven flights of stairs to take it

And how i chuckled like a child

So happy that you could make it

With you around my life became exciting

And every day was like a new adventure

All the things i did before, much more when we were together

I even let myself believe that this could last forever

But when i opened up the door this evening

I had a premonition of a disaster

There was a silence in the whole apartment

It shook my hands and made my heart beat faster

I called your name but only heard my echo

And then I saw the note beside the suitcase

A single scribbled line i read in sorrow:

«I'm leaving.

I’ll pick the suitcase up tomorrow»

Tried to sleep but realized it’s hopeless

My mind is filled with questions i can’t answer

Did I make you go away?

Was loving too much my undoing?

Was it restlessness in you a wonder lust you kept pursuing?

It’s almost dawn, the streets are gray and lonely

Our world outside is waiting for the sunlight

But the memory of you that lingers in the room like madness

All it promises is a day that’s darkened by despair and sadness

An hour to go I know before you get here

To make you think that I don’t mind you’re leaving

To even leave your bag outside the doorway

But if i do who will i be deceiving

I know i have to stay around to see you

What good is bright if I must live without you

If I must beg, i’ll even beg to keep you

Please don’t go, I love you so, I need you

Please don’t go, I love you so, I need you

Please don’t go, I love you so, I need you

Ik zie je koffer bij de deur staan

Dezelfde die je had op de avond dat je hier kwam

En ik herinner me hoe ik zeven trappen naar beneden rende om het te nemen

En hoe ik grinnikte als een kind

Zo blij dat je het kon halen

Met jou in de buurt werd mijn leven spannend

En elke dag was als een nieuw avontuur

Alle dingen die ik eerder deed, veel meer toen we samen waren

Ik liet mezelf zelfs geloven dat dit voor altijd zou kunnen duren

Maar toen ik vanavond de deur opendeed

Ik had een voorgevoel van een ramp

Het was stil in het hele appartement

Het schudde mijn handen en liet mijn hart sneller kloppen

Ik riep je naam, maar hoorde alleen mijn echo

En toen zag ik het briefje naast de koffer

Een enkele krabbelde regel die ik met verdriet las:

"Ik ga ervandoor.

Ik haal de koffer morgen op»

Probeerde te slapen, maar realiseerde me dat het hopeloos is

Mijn hoofd zit vol met vragen die ik niet kan beantwoorden

Heb ik je laten weggaan?

Was te veel liefhebben mijn ondergang?

Was het rusteloosheid in jou een wonderlijke lust die je bleef nastreven?

Het is bijna ochtend, de straten zijn grijs en eenzaam

Onze wereld buiten wacht op het zonlicht

Maar de herinnering aan jou die als een waanzin in de kamer blijft hangen

Het enige wat het belooft is een dag die verduisterd wordt door wanhoop en verdriet

Nog een uur te gaan, ik weet het voordat je hier bent

Om je te laten denken dat ik het niet erg vind dat je weggaat

Om zelfs je tas buiten de deuropening te laten staan

Maar als ik dat doe, wie zal ik dan bedriegen?

Ik weet dat ik in de buurt moet blijven om je te zien

Wat heb ik aan helder als ik zonder jou moet leven?

Als ik moet smeken, zal ik zelfs smeken om je te houden

Ga alsjeblieft niet weg, ik hou zo veel van je, ik heb je nodig

Ga alsjeblieft niet weg, ik hou zo veel van je, ik heb je nodig

Ga alsjeblieft niet weg, ik hou zo veel van je, ik heb je nodig