Il ragazzo del cielo (Lindbergh) - Pooh

E, la luna silenziosa

Fu, stupita fu curiosa

Ma tu chi sei, perché tu sai volare?

Così parlò, la luna all’aviatore

Sai, quant'è lontano il mondo

Sai, quant'è profondo il mare

Rispose lui: io devo attraversare

Aiutami, non farmi addormentare

Sull’Oceano Atlantico, la notizia passò

Dalle Azzorre, all’Africa, ogni nave svegliò

Il ragazzo del cielo è arrivato a metà

Del suo viaggio da solo

Forse ce la farà

La luna all’orizzonte

Bagnò di luce bianca la fronte stanca dell’uomo

Finché a levante apparve il mattino

E nell’aria gelida, finalmente scoppiò

Un’aurora magica, che la notte incendiò

E si accese il mare, sulla porta dell’est

Poi l’Europa nel sole, dietro al porto di Brest

Non c’era più la luna

Ma dove in quel momento era notte

C'è chi sorpreso

Vide la luna fare un sorriso

E, de stille maan

Ze was verbaasd dat ze nieuwsgierig was

Maar wie ben jij, waarom weet je hoe je moet vliegen?

Dus sprak, de maan tot de vlieger

Je weet hoe ver de wereld is

Weet je, hoe diep de zee is

Hij antwoordde: ik moet oversteken

Help me, laat me niet in slaap vallen

Op de Atlantische Oceaan verspreidde het nieuws zich

Van de Azoren tot Afrika, elk schip werd wakker

De jongen uit de hemel is halverwege

Van zijn reis alleen

Misschien zal hij

De maan aan de horizon

Hij baadde het vermoeide voorhoofd van de man met wit licht

Tot de ochtend in het oosten verscheen

En in de koude lucht barstte het eindelijk

Een magische dageraad, die de nacht in brand zette

En de zee lichtte op, aan de oostelijke poort

Dan Europa in de zon, achter de haven van Brest

Er was niet langer de maan

Maar waar was het op dat moment nacht

Er zijn mensen die verrast zijn

Hij zag de maan glimlachen