Facing The Ruins - Persephone

I can’t remember how I became

The one I am or who to blame

Can’t recall the visions of my past

It all stays the same, I have no rest

Living a life that’s so intense

Does not give my memories a chance

Only when we’re together it feels so safe

Peaceful and silent, quiet as a grave

Only on these tombstones of my past

Is where my inner voices find their rest

Can’t silence them on moments that I want

For final rest I think we have to bond

My thoughts are ascending from the land

They find their rest, no reason to descend

Looking down on ruins I once left behind

Still left untouched for me yet to find

Going on, approaching open sea

Shimmering of sundown is coming towards me

When my body hits the ground

Feel the pain, I’ve returned and look around

The silence I find myself now in

Leads me to the ruins, my own place of sin

Only on these ruins of my past

Is where the voices found their rest

I can remember how I became

The one I am, but it stays the same

I can recall the visions of my past —

In that place… we all find our rest

Ik kan me niet herinneren hoe ik ben geworden

Degene die ik ben of wie ik de schuld kan geven

Kan me de visioenen van mijn verleden niet herinneren

Het blijft allemaal hetzelfde, ik heb geen rust

Een leven leiden dat zo intens is

Geeft mijn herinneringen geen kans

Alleen als we samen zijn, voelt het zo veilig

Vredig en stil, stil als een graf

Alleen op deze grafstenen uit mijn verleden

Is waar mijn innerlijke stemmen hun rust vinden

Ik kan ze niet het zwijgen opleggen op de momenten die ik wil

Voor de laatste rust denk ik dat we ons moeten binden

Mijn gedachten stijgen op van het land

Ze vinden hun rust, geen reden om af te dalen

Neerkijken op ruïnes die ik ooit heb achtergelaten

Nog onaangeroerd voor mij nog te vinden

Gaat door, nadert open zee

De glinstering van de zonsondergang komt naar me toe

Wanneer mijn lichaam de grond raakt

Voel de pijn, ik ben terug en kijk om me heen

De stilte waarin ik me nu bevind

Leidt me naar de ruïnes, mijn eigen plaats van zonde

Alleen op deze ruïnes van mijn verleden

Is waar de stemmen hun rust vonden

Ik kan me herinneren hoe ik werd

Degene die ik ben, maar het blijft hetzelfde

Ik kan me de visioenen van mijn verleden herinneren —

Op die plek… vinden we allemaal onze rust