Pathos - Pathos

Dandoti il braccio ho sceso almeno un milione di scale

Ora Lucifero sorride e mi blocca nel ghiaccio

Quel tuo ventre di vetro dentro celava un umore letale

Riscaldava le serate col suo freddo abbraccio

Inverno lentamente mi cammina sulle membra

Lui e Silenzio fanno a gara a chi prima mi smembra

Vestito di stupore chiedi perché è gelido il mio cuore?

Amico, senza amore siamo neve senza un sole

In questa vita forse non saremo mai felici

Noi che siamo nati per avere solo cicatrici

Noi anime sfregiate che vaghiamo nelle notti

Cuciamo i tagli del passato con i nostri sogni

La luna tinge queste strade, tutto intorno tace

Ho litigato con Morfeo, non conosco pace

Non c'è una stella in cielo che non stia ridendo

Di me che affogo, immerso nel solipsismo inverso

Sui marciapiedi freddi le graziose della notte

Sorridono in silenzio per promettermi una coltre

Di respiri, ma il dolore è indissolubile

Stanotte l’unico mio bacio andrà alla solitudine

Un solitario è un pittore, non un folle o un eremita

Dipinge nei suoi occhi il vero suono della vita

Ed io proseguo, seguo il ritmo del mio polso

Se ho le scarpe consumate è ché nervoso è il cuore in torso

Fumo la terza sigaretta nell’inferno che m’aspetta

Col coltello suo d’angoscia che perfora, che m’affetta

Che costringe tra la gente piena d’oro e scevra di poesia

Io per l’uomo ho sviluppato un’idiosincrasia

L’umanità è una malattia, è in simbiosi con il male

Finta democrazia spacciata per reale

L’asfalto stanco bacia fazzoletti insanguinati

Senzatetto menati, Stato e Dio li hanno dimenticati

La Notte si allontana verso la sua antica tana

Il Giorno disperato corre per sfiorarle i fianchi

Sono due amanti che si cercano da sempre stanchi

Che mai potranno amarsi sopra petali di lana

Ed ora il cielo che si tinge rosso di dolore:

Il crepuscolo è il pianto di un proibito amore

Ed ora il vento greve e lento muove la rugiada

Ora che il cielo è gelo congedo questa strada

Entro in casa, dentro tutto è spento, scuro e morto

Col volto smorto cerco un foglio che mi dia un po' ascolto

Prendo la penna, chiudo gli occhi, voglio andare via

La pistola che ho alla tempia si chiama poesia

Premo il grilletto e giungo nell’Empireo del sentire

Qui non c'è luce, solo fiumi di rose appassite

Ne colgo una pregna del segreto respirato

E la dono, con il cuore, a chi ha colto il segreto in Pathos

È curioso, io ho conosciuto Mallarmé ancora ragazzo, ancora scolaro…

e mi battevo con i compagni, perché i miei compagni consideravano che era un

poeta oscuro, come lo è difatti e… e non lo capivo neanche io ma c’era

qualche cosa in Mallarmé che mi attraeva, c’era: sentivo che in quella poesia,

in quella poesia intensa c’era un segreto e che la poesia è poesia quando

porta il sé in segreto

Ik gaf je mijn arm en daalde minstens een miljoen trappen af

Nu glimlacht Lucifer en sluit me op in het ijs

Die glazen buik van jou verborg een dodelijke stemming binnenin

Hij warmde de avonden op met zijn koude omhelzing

De winter loopt langzaam over mijn ledematen

Hij en Silence wedijveren om te zien wie mij het eerst uit elkaar haalt

Vol verbazing gekleed, vraag je waarom mijn hart bevroren is?

Vriend, zonder liefde zijn we sneeuw zonder zon

In dit leven zijn we misschien nooit gelukkig

Wij die geboren zijn om alleen littekens te hebben

We hebben littekens gemaakt op zielen die door de nachten zwerven

We naaien de bezuinigingen uit het verleden met onze dromen

De maan schildert deze straten, alles eromheen is stil

Ik had ruzie met Morpheus, ik ken geen vrede

Er is geen ster aan de hemel die niet lacht

Van mij die verdrinkt, ondergedompeld in omgekeerd solipsisme

Op de koude trottoirs het mooie van de nacht

Ze glimlachen in stilte om me een deken te beloven

Van ademhalingen, maar de pijn is onoplosbaar

Vanavond gaat mijn enige kus naar eenzaamheid

Een eenling is een schilder, geen dwaas of kluizenaar

Hij schildert het ware geluid van het leven in zijn ogen

En ik ga door, ik volg het ritme van mijn pols

Als mijn schoenen versleten zijn, komt dat omdat mijn hart in de torso zit

Ik rook mijn derde sigaret in de hel die op me wacht

Met zijn mes van angst dat doorboort, dat me snijdt

Dat dwingt mensen vol goud en verstoken van poëzie tussen mensen

Ik heb een eigenaardigheid voor de mens ontwikkeld

De mensheid is een ziekte, het staat in symbiose met het kwaad

Nep-democratie ging als echt door

Vermoeid asfalt kust bebloede zakdoeken

Daklozen geslagen, de staat en God zijn ze vergeten

De Nacht beweegt weg naar zijn oude hol

De Desperate Day rent om haar heupen te raken

Het zijn twee geliefden die altijd naar elkaar op zoek zijn geweest

Die nooit van elkaar kunnen houden over wollen bloemblaadjes

En nu kleurt de lucht rood van verdriet:

De schemering is de kreet van een verboden liefde

En nu beweegt de zware en langzame wind de dauw

Nu de lucht vriest, verlaat ik deze weg

Ik ga het huis binnen, alles binnen is saai, donker en doods

Met een bleek gezicht zoek ik naar een blad dat me wat luister zal geven

Ik pak de pen, sluit mijn ogen, ik wil weg

Het pistool dat ik bij mijn slaap heb, wordt poëzie genoemd

Ik druk op de trekker en ik bereik het Empyrean van gevoel

Er is hier geen licht, alleen rivieren van verdorde rozen

Ik neem een ​​van hen doordrenkt van het ingeademde geheim

En ik geef het, met mijn hart, aan degenen die het geheim in Pathos hebben begrepen

Het is merkwaardig, ik ontmoette Mallarmé toen ik nog een jongen was, nog een schooljongen...

en ik worstelde met mijn metgezellen, omdat mijn metgezellen dachten dat hij een

obscure dichter, zoals hij inderdaad is en... en ik begreep het ook niet, maar hij was er

er was iets in Mallarmé dat me aantrok: ik voelde dat in dat gedicht,

in dat intense gedicht zat een geheim en die poëzie is poëzie wanneer

draag het zelf in het geheim