Mena dipinge le nuvole - Pathos

Mena dipinge le nuvole

Per fare soffici le lacrime

E sfugge ai raggi gelidi del sole

Per trovar rifugio nel colore delle viole

Mena aveva 16 anni, viveva a Trecastagni

Capelli mossi carezzavano i suoi occhi grandi

I genitori gran lavoratori

Dai cuori duri di chi ha poco, nascondevano i dolori

Mena era un’artista, disegnava lava che colava

Giù dall’Etna con la sciara che lasciava, lei sognava

Di mostrare al grande pubblico i suoi fiori

E mari, aironi e iceberg libera dall’asperger

Tornava a terra solo per danzare col pastello

Aci castello nella notte brillava lento

Greve un principe che la salvava da quella contrada

Coi compagni che le urlavano: «Malata!»

Mena camminava nel viale dei suoi sogni

Quiete dentro al sonno per sfuggire agli incubi di giorno

Di giorno il cielo si faceva nero come un corvo

Di notte il cuore si faceva muto, Dio un po' sordo

Mena dipinge le nuvole

Per fare soffici le lacrime

E sfugge ai raggi gelidi del sole

Per trovar rifugio nel colore delle viole

Brividi sfioravano le membra sua la odiavano

Mentre nere mani dure e fredde la toccavano

Uccidevano

Lei gridava forte ma nessuno la sentiva dentro un corpo chiuso, no

Perse la testa come Goya vinta come i Malavoglia

Giacché cadde un’altra foglia dal suo nespolo

Certi sorrisi sono fiordalisi che, se presi

Nei campi dei visi più indifesi, non ricrescono

Ogni colore sulla tela diveniva spento

Mena aveva perso la sua tramontana dentro

Non trovò la sua strada, fra i torquemada

Dentro un mondo dove l’oro vale più di ogni disegno

Mena ha ormai deciso, colora l’ultimo narciso

Spento e deriso che ricorda vagamente un viso

E fugge all’alba coi suoi occhi grandi e spaventati

Via dal mondo che divora i petali più delicati

Mena dipinge le nuvole

Per fare soffici le lacrime

E sfugge ai raggi gelidi del sole

Mena adesso vive nel colore delle viole

Mena schildert de wolken

Om tranen zacht te maken

En ontsnap aan de ijzige stralen van de zon

Om toevlucht te zoeken in de kleur van viooltjes

Mena was 16 jaar oud, woonde in Trecastagni

Golvend haar streelde haar grote ogen

Hardwerkende ouders

Voor de harde harten van degenen met weinig, verborgen ze de pijn

Mena was een kunstenaar, ze tekende stromende lava

Weg van de Etna met de sciara die ze achterliet, droomde ze

Om je bloemen aan het grote publiek te laten zien

En zeeën, reigers en ijsbergen vrij van asperger

Hij kwam alleen terug naar de aarde om met pastel te dansen

Aci Castello scheen langzaam in de nacht

Greve een prins die haar uit dat district heeft gered

Met haar metgezellen die tegen haar schreeuwden: "Ziek!"

Mena bewandelde de laan van haar dromen

Rust in slaap om overdag aan nachtmerries te ontsnappen

Overdag kleurde de lucht zo zwart als een raaf

'S Nachts werd het hart stil, God een beetje doof

Mena schildert de wolken

Om tranen zacht te maken

En ontsnap aan de ijzige stralen van de zon

Om toevlucht te zoeken in de kleur van viooltjes

Rillingen raakten haar ledematen, ze haatten haar

Terwijl zwarte harde en koude handen haar aanraakten

Zij doodden

Ze schreeuwde luid maar niemand hoorde haar in een gesloten lichaam, nee

Hij verloor zijn hoofd zoals Goya won zoals de Malavoglia

Want er viel weer een blad van zijn mispelboom

Sommige glimlachen zijn korenbloemen die, als ze worden gevangen

In de velden van de meest weerloze gezichten groeien ze niet terug

Elke kleur op het canvas werd dof

Mena had zijn noordenwind binnen verloren

Hij vond zijn weg niet tussen de torquemada

In een wereld waar goud meer waard is dan welke tekening dan ook

Mena heeft nu besloten, kleur de laatste narcis

Saai en bespot dat vaag lijkt op een gezicht

En hij vlucht bij zonsopgang met zijn grote, bange ogen

Weg van de wereld die de meest delicate bloemblaadjes verslindt

Mena schildert de wolken

Om tranen zacht te maken

En ontsnap aan de ijzige stralen van de zon

Mena leeft nu in de kleur van viooltjes