Al tuo respiro - Pathos

La prima volta che ti ho vista la ricordo bene, ero bambino

Tu mi hai sfiorato, a me è mancato subito il respiro

Sarò scontato, ma lo giuro, non ti prendo in giro

Non ho mai pensato avrei percorso il tuo cammino

Ti ricordi quando mi aspettavi fuori scuola?

Io coi lividi e tu in lacrime chiedevi: «Ancora?»

Quando un giorno dissi: «Aiutami a trovare me»

Tu mi abbracciasti e mi dicesti: «Lose Yourself»

Il primo bacio me lo desti quel giorno di pioggia

Quando lei con i suoi occhi disse: «Sei sbagliato»

Mi raggiungesti come un fulmine sopra una goccia

E sull’asfalto raccogliesti i miei pezzi di fiato

E c’eri quando mamma stava quasi per lasciarmi

Quell’anno di ospedale che ho passato dietro ai pianti

Quante speranze che stringevo forte nella mano

Io, Ricky e Grazy come fiori in un campo gelato

Ancora sogno gli occhi spenti e freddi di mio padre

Quegli occhi di morfina, quell’ennesimo ospedale

Tu mi aspettavi fuori per condurmi nella forza

Con la forza mi portavi lontano dal male

Tu c’eri quando tutti mi hanno abbandonato

Tu c’eri quando il mondo mi ha da sempre odiato

Tu mi hai difeso, hai colto un sogno e me lo hai dato

È ineffabile il sapore di ogni nuovo bacio

Mi porti la tempesta, mi porti la quiete

Fai bere luce al cuore che di te c’ha sete

Tu sei diversa dalla gente, diversa, lo sai

Tu sei l’unica che non mi tradirà mai

Io trascrivevo testi per vestire cieli tersi

Ed ammiravo chi riusciva a urlarti il suo dolore

Presi una penna per donarti i primi ameni versi

Ora, a vent’anni, per davvero facciamo l’amore:

Eterni attimi di fuoco, il tempo si congela

Il mio cuore col tuo danza e l’anima che anela

Si solleva lentamente verso il cielo viola

Per congiungersi alla tua, siamo una cosa sola

Con te si vola, poi s’impara il suono dei colori

Tu dici: «Vivi» quando il mondo fuori grida: «Muori»

Davvero a stento so spiegarti il sentimento

Tu sei l’improvviso paradiso per chi è stato ucciso dentro

E quante volte sono morto, quante volte, amore?

E quanti solchi sulla schiena che hai coperto, amore

E pure tu sei accoltellata, pure tu da loro

A me pugnali d’ingiustizia, a te pugnali d’oro

Ed ora stai morendo mentre tremi sul cemento

Tu mi hai difeso da una vita, adesso ti difendo

Ti prometto che finché 'sto cuore batte in petto

Il tuo respiro vero sarà dentro ogni mio testo

Tu c’eri quando tutti mi hanno abbandonato

Tu c’eri quando il mondo mi ha da sempre odiato

Tu mi hai difeso, hai colto un sogno e me lo hai dato

È ineffabile il sapore di ogni nuovo bacio

Mi porti la tempesta, mi porti la quiete

Fai bere luce al cuore che di te c’ha sete

Tu sei diversa dalla gente, diversa, lo sai

Tu sei l’unica che non mi tradirà mai

De eerste keer dat ik je zag, ik herinner het me nog goed, ik was een kind

Je raakte me aan, ik was meteen buiten adem

Ik zal duidelijk zijn, maar ik zweer het, ik lach je niet uit

Ik had nooit gedacht dat ik jouw pad zou volgen

Weet je nog dat je buiten school op me wachtte?

Ik met blauwe plekken en jij in tranen vroeg: "Alweer?"

Toen ik op een dag zei: "Help me me te vinden"

Je omhelsde me en je zei tegen me: "Lose Yourself"

Je gaf me je eerste kus op die regenachtige dag

Toen ze met haar ogen zei: "Je hebt het mis"

Je bereikte me als een bliksem op een druppel

En op het asfalt heb je mijn adem opgevangen

En jij was erbij toen mama op het punt stond me te verlaten

Dat jaar in het ziekenhuis dat ik achter het huilen doorbracht

Hoeveel hoop hield ik stevig in mijn hand

Ik, Ricky en Grazy houden van bloemen in een ijsveld

Ik droom nog steeds van de doffe en koude ogen van mijn vader

Die morfine-ogen, dat zoveelste ziekenhuis

Je wachtte buiten op me om me naar het korps te leiden

Met geweld heb je me weggenomen van het kwaad

Je was erbij toen iedereen me in de steek liet

Je was erbij toen de wereld me altijd heeft gehaat

Je verdedigde me, je ving een droom op en je gaf die aan mij

De smaak van elke nieuwe kus is onuitsprekelijk

Je brengt me de storm, je brengt me stil

Geef licht aan het hart dat naar jou dorst

Je bent anders dan mensen, anders, weet je

Jij bent de enige die me nooit zal verraden

Ik heb teksten getranscribeerd om een ​​heldere hemel te dragen

En ik bewonderde degenen die erin slaagden hun pijn naar je uit te schreeuwen

Ik nam een ​​pen om je de eerste aangename verzen te geven

Nu, op onze twintigste, bedrijven we echt de liefde:

Eeuwige momenten van vuur, de tijd staat stil

Mijn hart danst met het jouwe en de ziel hunkert

Het stijgt langzaam naar de paarse lucht

Om je bij de jouwe aan te sluiten, zijn we één

Met jou vliegen we en leren dan het geluid van kleuren

Je zegt: "Leef" als de buitenwereld roept: "Sterf"

Ik kan het gevoel bijna niet uitleggen

Jij bent het plotselinge paradijs voor degenen die binnen zijn vermoord

En hoe vaak ben ik gestorven, hoe vaak, liefje?

En hoeveel groeven je op je rug hebt bedekt, lieverd

En ook jij wordt neergestoken, jij ook door hen

Voor mij dolken van onrecht, voor jullie gouden dolken

En nu ga je dood terwijl je trilt op het beton

Je hebt me een leven lang verdedigd, nu verdedig ik jou

Ik beloof je dat zolang dit hart in mijn borst klopt

Je ware adem zal in al mijn teksten zijn

Je was erbij toen iedereen me in de steek liet

Je was erbij toen de wereld me altijd heeft gehaat

Je verdedigde me, je ving een droom op en je gaf die aan mij

De smaak van elke nieuwe kus is onuitsprekelijk

Je brengt me de storm, je brengt me stil

Geef licht aan het hart dat naar jou dorst

Je bent anders dan mensen, anders, weet je

Jij bent de enige die me nooit zal verraden