Addio - Pathos

Io ti urlavo i miei silenzi, li celavo nei miei occhi

Ti sfioravo coi miei versi, ti poggiavo sui miei sogni

Ancora cerco il tuo profumo come l’inchiostro cerca i fogli

Tu sei come autunno, rendi i cuori tigli spogli

Ridammi il cielo, l’ebbre stelle, il sole che hai freddato

Ridammi i fiumi che hai gelato, i venti che hai bruciato

La mano trema, teme di lasciare questa biro

Schivo il sonno sennò arrivi e mi squarti il respiro

Lacrime han coperto stagni, laghi, mari

Sussurrando che la vita è un anticlimax, mami

Mi hanno detto che io il male lo vado a cercare

Sono un conflitto che respira incapace di odiare

Le tue ali fatte di tulipani

Le mie sono cadute, le stringo tra le mani

Adesso vola e fai sbocciare il cielo, amore mio

St’anima appassita resta a terra lontana da Dio

Vorrei spezzare il tempo solo per fermarti

Prendermi un eterno istante solo per guardarti

E affogare dentro quell’oceano dei tuoi occhi

Per dipingere la gioia senza minimi ritocchi

Tutte le anime che ho amato se ne sono andate

Son sparite nella nebbia senza dare avviso

Ed ora che è sparito pure il tuo dolce sorriso

Il vuoto pesa più di centomila tonnellate

Quando in anticipo sul tuo stupore

Verranno a chiederti del nostro amore

Tu digli solo che sono un errore:

«Pathos è pazzo, lui cercava un abbraccio

Dentro un mondo marcio, bruciato da cuori di ghiaccio»

Io vagherò senza una meta o direzione alcuna

Sopra il cappuccio ci sarà silenziosa la luna

E le dirò, a lei circondata da diamanti:

I passi falsi son comunque passi fatti, avanti

Tu che ascolti non aver paura di sbagliare

L’inferno è smettere di camminare

Dai il cuore al tempo lui lo pulirà dal male

Sai quando muori?

Quando smetti di sognare

Le tue ali fatte di tulipani

Le mie sono cadute, le stringo tra le mani

Adesso vola e fai sbocciare il cielo, amore mio

St’anima appassita un giorno sarà più in alto di Dio

Vorrei spezzare il tempo solo per fermarti

Prendermi un eterno istante solo per guardarti

E affogare dentro quell’oceano dei tuoi occhi

Per dipingere la gioia senza minimi ritocchi

Tutte le anime che ho amato se ne sono andate

Son sparite nella nebbia senza dare avviso

Ed ora che è sparito pure il tuo dolce sorriso

Il vuoto pesa più di centomila tonnellate

Vorrei spezzare il tempo solo per fermarti

Prendermi un eterno istante solo per guardarti

E affogare dentro quell’oceano dei tuoi occhi

Per dipingere la gioia senza minimi ritocchi

Tutte le anime che ho amato se ne sono andate

Son sparite nella nebbia senza dare avviso

Ed ora che è sparito pure il tuo dolce sorriso

Il vuoto pesa più di centomila tonnellate

Ik schreeuwde mijn stilte tegen je, ik verborg ze in mijn ogen

Ik raakte je aan met mijn verzen, ik leunde je op mijn dromen

Ik ben nog steeds op zoek naar je parfum zoals inkt naar bladeren zoekt

Je bent als de herfst, maak limoenharten bloot

Geef me de lucht terug, de dronken sterren, de zon die je hebt gekoeld

Geef me de rivieren terug die je hebt bevroren, de wind die je hebt verbrand

De hand trilt, bang om deze balpen los te laten

Ik ontwijk de slaap, anders zal het komen en mijn adem scheuren

Tranen hebben vijvers, meren en zeeën bedekt

Fluisteren dat het leven een anticlimax is, mami

Ze vertelden me dat ik op zoek ga naar het kwaad

Ik ben een ademend conflict dat niet kan haten

Je vleugels gemaakt van tulpen

De mijne zijn eraf gevallen, ik houd ze in mijn handen

Vlieg nu en laat de lucht bloeien, mijn liefste

Deze verdorde ziel blijft op de grond ver van God

Ik zou de tijd willen breken om jou tegen te houden

Een eeuwig moment nemen om alleen maar naar je te kijken

En verdrinken in die oceaan van je ogen

Om vreugde te schilderen zonder de minste aanpassingen

Alle zielen die ik heb liefgehad, zijn verdwenen

Ze verdwenen in de mist zonder te verwittigen

En nu is je lieve glimlach ook verdwenen

De lege weegt meer dan honderdduizend ton

Wanneer vóór uw verbazing

Ze zullen je komen vragen over onze liefde

Je vertelt hem gewoon dat ik een vergissing ben:

«Pathos is gek, hij zocht een knuffel

In een rotte wereld, verbrand door harten van ijs"

Ik zal dwalen zonder doel of richting

Boven de kap zal de maan stil zijn

En ik zal haar, omringd door diamanten, tegen haar zeggen:

De misstappen zijn nog steeds genomen stappen, ga je gang

Jij die luistert, wees niet bang om fouten te maken

De hel is om te stoppen met lopen

Geef je hart de tijd, het zal het reinigen van het kwaad

Weet jij wanneer je sterft?

Wanneer je stopt met dromen

Je vleugels gemaakt van tulpen

De mijne zijn eraf gevallen, ik houd ze in mijn handen

Vlieg nu en laat de lucht bloeien, mijn liefste

Deze verdorde ziel zal op een dag hoger zijn dan God

Ik zou de tijd willen breken om jou tegen te houden

Een eeuwig moment nemen om alleen maar naar je te kijken

En verdrinken in die oceaan van je ogen

Om vreugde te schilderen zonder de minste aanpassingen

Alle zielen die ik heb liefgehad, zijn verdwenen

Ze verdwenen in de mist zonder te verwittigen

En nu is je lieve glimlach ook verdwenen

De lege weegt meer dan honderdduizend ton

Ik zou de tijd willen breken om jou tegen te houden

Een eeuwig moment nemen om alleen maar naar je te kijken

En verdrinken in die oceaan van je ogen

Om vreugde te schilderen zonder de minste aanpassingen

Alle zielen die ik heb liefgehad, zijn verdwenen

Ze verdwenen in de mist zonder te verwittigen

En nu is je lieve glimlach ook verdwenen

De lege weegt meer dan honderdduizend ton