Tu non dici mai niente - Paola Turci

Io vedo il mondo come qualcosa d’incredibile

L’incredibile è ciò che non si può vedere

Fiori nelle matite, Debussy sulla sabbia

In una sconosciuta località di mare

Ragazze dentro il ferro, in fondo all’abitudine

Minatori che scavano nella loro apatia

Reggiseni per gatti e degli industriali

Che lavorano per gli operai della Fiat

Io vivo altrove, dentro la quarta dimensione

Dove è messa in fumetti la relatività

Vieni da me che sono la quercia ed il domani

Vieni da me, c'è un fuoco che ti riscalderà

Io volo per la pelle in cieli di miseria

Io sono un vecchio Boeing dell’anno ottantanove

Parto, il fiore tra i denti, verso l’ultima guerra

Con macchine da scrivere dalle uniformi nuove

Io vedo pianoforti su ventri di ragazze

Ed in occhi di bimba la stereofonia

Uno scimpanzé di ghiaccio che canta la mia musica

Dolcemente con me e tu non parli mai

Tu non dici mai niente, tu non dici mai niente

Qualche volta tu piangi come piangon le bestie

Che non sanno il perché e non dicono niente

Come te, l’occhio altrove nel farmi le feste

Io vedo moltitudini nel tuo ventre deserto

Io sono l’indomani, il mio domani sei tu

Io vedo denudarsi fidanzati perduti

Alla tua voce lieve, ogni notte di più

Tiepidi odori sopra marciapiedi di sogno

Nel mio letto d’asfalto dentro a questa città

Sopra di me lo scorrere di ragazze e di spugne

Che trasudano il succo di questa folle età

Io vivo altrove, dentro la dimensione X

E osservo il mondo da una feritoia

Io sono il sempre, il mai, sono la X

Della formula dell’amore e della noia

Io vedo tranvai blu su rotaie di pianto

Paraventi cinesi sotto il vento del nord

Oggetti senza oggetto e finestre d’artisti

Da cui escono il sole il genio e la morte

Aspetta, vedo ancora una stella smarrita

Che ti viene a trovare e ti parla di me

La conosco da tempo, vive alla porta accanto

Ma la sua luce è illusoria come me

E non mi dici niente, tu non dici mai niente

Ma splendi nel mio cuore come splende una stella

Coi suoi fuochi perduti in sentieri lontani

Tu non dici mai niente proprio come una stella

Ik zie de wereld als iets ongelooflijks

Het ongelooflijke is wat je niet kunt zien

Bloemen in potloden, Debussy op het zand

Op een onbekende locatie aan zee

Meisjes in het ijzer tenslotte

Mijnwerkers graven in hun apathie

Beha's voor katten en industrie

Die werken voor de arbeiders van Fiat

Ik woon ergens anders, in de vierde dimensie

Waar relativiteit in strips wordt geplaatst

Kom naar mij wie ben de eik en morgen

Kom naar mij, er is een vuur dat je zal verwarmen

Ik vlieg voor de huid in de lucht van ellende

Ik ben een oude Boeing uit het jaar negenentachtig

Ik vertrek, de bloem in mijn tanden, richting de laatste oorlog

Met typemachines in nieuwe uniformen

Ik zie piano's op meisjesbuiken

En stereofonie in de ogen van een kind

Een ijschimpansee die mijn muziek zingt

Zachtjes met mij en je praat nooit

Je zegt nooit iets, je zegt nooit iets

Soms huil je zoals beesten huilen

Die niet weten waarom en niets zeggen

Net als jij, het oog elders in het gooien van me de vakantie

Ik zie menigten in je verlaten baarmoeder

Ik ben de volgende dag, mijn morgen ben jij

Ik zie verloren vriendjes zich uitkleden

Op je zachte stem, elke avond meer

Lauwe geuren op dromerige stoepen

In mijn asfaltbed in deze stad

Boven mij de stroom van meisjes en sponzen

Die het sap van deze gekke tijd uitstralen

Ik woon ergens anders, binnen de X-dimensie

En ik observeer de wereld vanuit een maas in de wet

Ik ben de altijd, de nooit, ik ben de X

Van de formule van liefde en verveling

Ik zie blauwe trams op huilende rails

Chinese schermen onder de noordenwind

Objecten zonder objecten en kunstenaarsvensters

Waaruit de zon, het genie en de dood tevoorschijn komen

Wacht, ik zie nog steeds een verloren ster

Wie komt er bij je op bezoek en praat met je over mij

Ik ken haar al heel lang, ze woont hiernaast

Maar zijn licht is net zo illusoir als ik ben

En je vertelt me ​​niets, je zegt nooit iets

Maar straal in mijn hart zoals een ster straalt

Met zijn vuren verloren in verre paden

Je zegt nooit iets als een ster