Не дыши - ОУ74

ОУ 74.

Не дыши на меня, тоска, а то погасишь пламя,

Опять придётся нарезать маршруты за цветами.

Пускай барыги плачут, а мы — держим нос по ветру,

Смотри, заставили низами дребезжать твою карету.

Город дыма, можешь называть нас «Городом рэпа!»

Горд именем, и ты не сдвинешь нас, корни в земле там,

Подымем флаг, чтоб было видно с того света, всем нашим братьям!

И то ли дождь, и то ли слёзы,

Не то окатят нас, не то утопят под бит гроз этих.

Какой итог затей, мы в тихой комнате, —

Заперты окна, дверь, — колотим еще плотней теперь.

Братки, какими могут быть судьбы на практике,

Роспись кровью в контракте, останется партак теперь.

Это причина драк людей пьяными в трактире.

Скажите мне, хотели бы вы видеть их такими?

Они не верят в универе, теперь это — утопия,

Когда люди хотят добра, только не его подобия.

Они ищут чуда, будучи сами чудом,

Сердца полны жизнью, а чьи-то полны каучуком.

Моим первым выученным текстом была молитва,

Первым написанным было признание в любви к вам.

Теперь, наши стили блестят, как котаны,

Являясь прохладным дождём среди песков Атакамы.

Всё идет по плану, до минимума свели погрешности,

Внутреннее спокойствие соответствует внешности.

На смерть — с бесстрашностью, к жизни — с дотошностью,

Расположенный поверх музыки роскошный стих.

Это наша история, Челябинск, воздух горький,

На светофоре басами качают стойки.

От двигателей нам ежедневно что-то надо,

Но деятели эти от наших, как черти бегут от ладана.

Ты только не дыши на нас, тоска, опрометчиво,

С людей в поступках чревата мигрень у виска.

Сколько нам осталось?

Вывезем ли до ста?

Вспоминая песни грустные с улыбкой на устах!

Это, как ностальгия — до глубины затронет,

Подобно ледяной водой наполненные ладони по лицу.

В деле главное — не останавливаться,

Батя будет там мною горд, а дома мама — радоваться.

Не дыши тоска чахлая, смрадит перегаром,

Когда уже этот наивный малый избавится от а*уя —

Мол, где мораль-то?

Так ее по очереди т*ахают.

Не пора ль тапок в руку да нащёлкать?

Не трожь, не твоё!

Такую алчность и обиду не излечит даже мумиё.

Доживу ли я до седин её.

Оу, друзья, алё-малё!

Зелёный свет из глаз на вас искренность прольёт!

Предали идею, а та рыдает взахлёб.

От ада до рая — не так уж и важен полёт,

Одна отрада — моя обожаемая меня ждёт!

Отче наш, иже еси на небеси!

Мы не из тех, кто Тебя будет, разбивая лоб,

Просить о том, что можем сделать сами,

Продвигаясь на пути, ощущая твоё касание;

Знаем, что нас простишь.

И легче ноша, есть смелость сказать о большем,

Чем серость этих будней по песчинкам, сложенным в пески.

Живое слово вырывает нас из лап тоски,

Когда смотря по сторонам, уже не видели ни зги!

То, что не впрок, я сброшу, всю боль оставив в прошлом!

Краеугольный камень в основании, с него продолжу

Строить крепость на руинах рухнувшего здания.

Что суть дороже, акт творения или же факт создания?

Отче наш, иже еси на небеси!

Струится сок по губам тех, кто все-таки плод вкусил.

Выведем яд из бренных тел, верю, нам хватит сил!

Огнём, что греет нас внутри, именем всех Святил!

OU 74.

Adem niet op mij, melancholie, anders doof je de vlam,

Nogmaals, je zult routes voor bloemen moeten snijden.

Laat de venters huilen, en we houden onze neus in de wind,

Kijk, ze hebben je koets laten rammelen met de bodems.

Smoke City, je kunt ons Rap City noemen!

Trots op de naam, en je zult ons niet bewegen, de wortels zitten daar in de grond,

Laten we de vlag hijsen zodat hij zichtbaar is vanuit de andere wereld, voor al onze broeders!

En of regen, of tranen,

Of ze zullen ons doven, of ze zullen ons verdrinken onder het ritme van deze onweersbuien.

Wat is het resultaat van de toezeggingen, we zijn in een stille kamer, -

De ramen en de deur zijn op slot - we kloppen nu nog harder.

Broeders, wat kan het lot in de praktijk zijn,

In het contract met bloed geschilderd, blijft de partak nu staan.

Dit is de reden waarom dronken mensen vechten in de herberg.

Vertel me, zou je ze zo willen zien?

Ze geloven niet in uni, nu is het een utopie

Wanneer mensen het goede willen, maar niet de gelijkenis ervan.

Ze zijn op zoek naar een wonder, zelf een wonder zijn,

Harten zijn vol leven en sommige zitten vol rubber.

Mijn eerste uit het hoofd geleerde tekst was een gebed,

De eerste brief was een liefdesverklaring aan jou.

Nu schitteren onze stijlen als katten

Een koele regen zijn tussen het Atacama-zand.

Alles verloopt volgens plan, fouten zijn tot een minimum beperkt,

Innerlijke rust past bij de buitenkant.

Tot de dood - met onbevreesdheid, tot het leven - met nauwgezetheid,

Een weelderig couplet over de muziek geplaatst.

Dit is onze geschiedenis, Chelyabinsk, de lucht is bitter,

Bij de verkeerslichten trillen de rekken in bas.

Elke dag hebben we iets nodig van motoren,

Maar deze figuren zijn van de onze, zoals duivels vluchten voor wierook.

Adem ons gewoon niet in, melancholie, roekeloos,

Van mensen in actie is een migraine in de tempel beladen.

Hoeveel hebben we nog over?

Zullen we er honderd uitschakelen?

Droevige liedjes herinneren met een glimlach op je lippen!

Het is als nostalgie - het zal je tot in het diepst raken,

Als met ijswater gevulde handpalmen op het gezicht.

In het bedrijfsleven is het belangrijkste niet om te stoppen,

Papa zal daar trots op me zijn, en thuis zal mama zich verheugen.

Adem geen onvolgroeide melancholie in, stank met dampen,

Wanneer komt deze naïeve kerel van een * uy - af

Zoals, waar is de moraal?

Dus schuiven ze haar om beurten door elkaar.

Wordt het geen tijd om pantoffels in de hand te nemen en te klikken?

Niet aanraken, het is niet van jou!

Dergelijke hebzucht en wrok kunnen zelfs door mumiyo niet worden genezen.

Zal ik leven om haar grijze haar te zien?

Oh, vrienden, hallo!

Oprechtheid zal groen licht uit de ogen op u werpen!

Ze verraadden het idee en het snikte opgewonden.

Van de hel naar de hemel - de vlucht is niet zo belangrijk,

Eén troost - mijn geliefde wacht op mij!

Onze Vader, U bent in de hemel!

Wij zijn niet een van degenen die U zullen zijn, het voorhoofd brekend,

Vragen wat we zelf kunnen doen

Bewegen op het pad, je aanraking voelen;

We weten dat je ons zult vergeven.

En de last is lichter, er is moed om meer te zeggen,

Dan de saaiheid van dit alledaagse leven op de zandkorrels, gevouwen in het zand.

Het levende woord rukt ons uit de klauwen van angst,

Toen ze om zich heen keken, zagen ze niets meer!

Wat niet voor de toekomst is, gooi ik weg en laat alle pijn in het verleden achter!

De hoeksteen aan de basis, daarvan ga ik verder

Bouw een fort op de ruïnes van een ingestort gebouw.

Wat is kostbaarder, de scheppingsdaad of het feit van de schepping?

Onze Vader, U bent in de hemel!

Sap stroomt langs de lippen van degenen die toch van de vrucht hebben geproefd.

Laten we het gif uit sterfelijke lichamen halen, ik geloof dat we genoeg kracht hebben!

Het vuur dat ons van binnen verwarmt, in naam van alle heiligen!