La clessidra - Ottodix

Ogni tanto si vede una dama,

che discende la collina,

affilando le lame che ha,

con passo lento s’avvicina.

E gli orologi danno

l’ora del disinganno

Venti secondi di lucido sballo,

sembrano gli anni vissuti fin qua,

come atomi, nella velocità.

Appesi, sospesi,

ai fili del cosmo siamo tesi,

ai giochi del vento,

arresi.

Oh, mia sadica, nera signora,

che con tutti quanti danza,

gira un’altra clessidra per me,

che il tempo brucia la speranza.

Ma gli orologi danno,

l’ora del disinganno

Semplici uomini, piccoli grappoli

fatti di cellule, vivono un po',

come atomi, nella velocità.

Appesi, sospesi,

ai fili del cosmo siamo tesi,

al gioco del tempo,

arresi.

Trascinando la sua preda

ripercorre la collina

e la gente si prepara

ad un’altra notte nera.

Appesi, sospesi,

ai fili del cosmo siamo tesi.

Af en toe zien we een dame,

die van de heuvel af komt,

het slijpen van de messen die hij heeft,

met een langzaam tempo nadert hij.

En de horloges geven

het uur van ontgoocheling

Twintig seconden glanzend hoog,

het lijkt alsof de jaren tot hier hebben geleefd,

zoals atomen, in snelheid.

Hangend, opgehangen,

aan de snaren van de kosmos zijn we uitgerekt,

naar de spelen van de wind,

overgegeven.

Oh, mijn sadistische zwarte dame,

die met iedereen danst,

draai nog een zandloper voor mij,

die tijd brandt hoop.

Maar de horloges geven,

het uur van ontgoocheling

Simpele mannen, kleine groepjes

gemaakt van cellen, ze leven een tijdje,

zoals atomen, in snelheid.

Hangend, opgehangen,

aan de snaren van de kosmos zijn we uitgerekt,

naar het spel van de tijd,

overgegeven.

Zijn prooi slepen

volgt de heuvel

en mensen maken zich klaar

naar een nieuwe zwarte nacht.

Hangend, opgehangen,

we zijn gespannen aan de snaren van de kosmos.