La casa della mura sussurranti - Ottodix

C'?

una casa

dove ancora mi nascondo,

dove so di avere un angolo di mondo,

dove tutta la mia storia si racconta,

un’impronta personale — digitale.

E’il giardino pi?

segreto che mi accoglie

quando stanca la mia maschera si scioglie,

dove i muri mi conoscono da sempre

e bisbigliano il mio nome lentamente.

Dalle stanze — pi?

remote

che nascondono — le paure,

Nella casa dalle mura sussurranti

ogni mobile racconta i miei momenti

E' una vecchia vecchia casa, infestata dagli spettri,

dove ho interpretato i mille

personaggi pi?

diversi.

Stanze buie,

dove da bambino coltivavo ombre,

ombre che trascino ancora

Tra le stanze — pi?

remote

dove nascono — le paure,

dalle porte — chiuse a chiave

dove l’immaginazione

tesse mille congetture.

Dalle scale — le cantine,

dai rumori — di soffitte vuote,

dove crescono — le paure

dove crescono — le paure

Daar?

een huis

waar ik me nog steeds verberg,

waar ik weet dat ik een hoek van de wereld heb,

waar al mijn verhaal wordt verteld,

een persoonlijke - digitale voetafdruk.

Is het de grootste tuin?

geheim dat me verwelkomt

als ik moe ben, smelt mijn masker,

waar de muren mij altijd hebben gekend

en fluister langzaam mijn naam.

Vanuit de kamers - meer?

op afstand

die zich verbergen - angsten,

In het huis met de fluisterende muren

elk meubelstuk vertelt mijn momenten

Het is een oud oud huis, achtervolgd door geesten,

waar ik de duizend interpreteerde

karakters meer?

verschillend.

Donkere kamers,

waar ik als kind schaduwen cultiveerde,

schaduwen die ik nog steeds sleep

Tussen de kamers - meer?

op afstand

waar worden geboren - angsten,

van de deuren - op slot

waar de verbeelding

weeft duizend vermoedens.

Vanaf de trap - de kelders,

van de geluiden - van lege zolders,

waar ze groeien - angsten

waar ze groeien - angsten